Het is half 6 ’s ochtends en nog pikkedonker in de straten van Boekarest. Maar we moeten wel zo vroeg op pad gaan. Over een uur staat het verkeer vast in de Roemeense hoofdstad. Bovendien is het 3 uur rijden naar de bergen die wij gaan bezoeken, dus we kunnen maar beter zo vroeg mogelijk vertrekken.
Ik ga de komende dagen met Dan van Outdoor Activities in Romania de natuur van Roemenië ontdekken. Te beginnen met een 2-daagse hike in de bergen van Iezer Păpușa. Maanden geleden kwamen we met elkaar in contact. Het idee om samen wandeltochten in Roemenië te maken en te promoten vonden we allebei super. Bovendien houdt Dan van fotografie, dus dat maakt het een stuk leuker en makkelijker om samen op pad te gaan.
“Ben je klaar om naar de bergen te gaan?”, vraagt Dan. Ik geloof het wel. Al wil ik graag koffie om in de auto wakker te blijven. “We stoppen zo even bij een tankstation voor koffie, volgens mij kunnen we dat allebei wel gebruiken.” Alsof hij mijn gedachten kan lezen. Mooi.
Van tevoren zocht ik naar informatie over de bergen van Iezer Păpușa te vinden. Een paar zoekresultaten op Google, maar slechts 1 Engelstalig reisverhaal en een paar reisbureaus met een informatiepagina over deze bergen. Dat belooft wat.
Lees ook: monniken en machtige bergen in Buila-Vânturarita, Roemenië
Cabanas en refugiuls: overnachten in de bergen in Roemenië
De eerste 2 uur is er geen berg te bekennen. In de buurt van Câmpulung verschijnen er ineens overal om ons heen bergen. Wat een heerlijk uitzicht. We parkeren de auto bij Cabana Voina. In Roemenië heb je 2 soorten plekken waar je kunt overnachten in de bergen. De cabanas zijn de berghutten waar je een restaurant en een paar kamers vindt. Meestal ietwat gedateerd, maar je bent na een lange wandeling allang blij om een bed te hebben. En het eten is hier vaak erg lekker en goedkoop.
Vanavond slapen wij echter in Refugiul Iezer. Refugiuls zijn simpele schuilplaatsen in de bergen. Deze huisjes hebben geen toiletten of elektriciteit, dus je gaat echt back to basic. Je kunt hier alleen (gratis) overnachten als je jouw eigen slaapspullen meeneemt. Dus je moet wel meer meesjouwen. Deze schuilplaatsen staan vaak in the middle of nowhere, dus je moet wat moeite doen om er te komen. Maar dat is het zeker waard!
Hiken in de bergen van Iezer Păpușa
Van tevoren heeft Dan gevraagd hoe mijn conditie is, wat voor wandelniveau ik aankan en wat voor wandeltochten ik eerder heb gemaakt. Dit klinkt misschien spannend, maar het is belangrijk dat hij weet of iemand een tocht fysiek aankan. Er zijn namelijk allerlei routes in de bergen in Roemenië, voor beginners én gevorderde hikers
Tijdens de eerste dag van de wandeltocht in de bergen van Iezer Păpușa klimmen we zo’n 1200 meter omhoog. Onderweg puf en hijg ik wat, maar het eerste gedeelte is goed te doen. We klimmen omhoog in het bos dus er is veel schaduw. Dan lijkt wel een robot: ik zie hem niet zweten of hoor hem puffen. Af en toe neuriet hij zelfs wat. Ik dacht dat ik een goede conditie had, maar vergeleken met Dan voel ik me een 60-jarige vrouw met een gebroken heup. Gelukkig is Dan een held in mensen inschatten. Hij weet precies wanneer we even moeten stoppen; om op adem te komen of om een foto te maken.
Lees ook: 24 uur in Sibiu – de meest fotogenieke stad van Roemenië?
Na een uur laten we de bossen achter ons en staan we ineens op een open vlakte. De zon schijnt fel op ons gezicht. Het is een prachtige dag. Letterlijk iedere 5 minuten wil ik stoppen om foto’s te maken. Ik herhaal constant “Wauw, kijk dit dan!” en “Zie je die bergen? Geweldig!”. Dan moet er volgens mij wel om lachen. Hij heeft deze bergen waarschijnlijk al tientallen keren gezien. Toch blijft ook hij onder de indruk van de prachtige landschappen.
Schapenkeutels en boze herdershonden
De klim op zo’n open vlakte is iets
zwaarder op een zonnige dag. Onderweg zie ik drollen op de route liggen. “Zijn
die van konijnen of van berggeiten? Toch niet van beren hè?”, vraag ik aan Dan.
Hij lacht.
“Nee, dat zijn schapenkeutels. Regelmatig lopen er hier herders met de kuddes
in de bergen. Al heb ik ze nog nooit in deze bergen gezien.”
Als de schapen deze klim kunnen maken, kan ik het absoluut ook. Het is een
prima mantra voor de momenten dat het klimmen zwaar is. Als de schapen het kunnen,
kan ik het ook.
Hoe
hoger we komen, hoe meer bergketens we zien. Bucegi. Piatra Craiului. En
langzaam maar zeker zien we de refugiul in de verte. Gele bolletjes
bewegen langzaam rondom het huisje. Zijn het planten? Ik houd mijn hand boven
mijn ogen en kijk nog eens goed. Nee, het zijn geen planten. Het zijn schapen!
“Ik heb nog nooit schapen in dit gedeelte van de bergen gezien”, zegt Dan
enthousiast. We bewegen ons langzaam maar zeker richting de schapen. Nog maar
een paar heuvels en dan zijn we bij de schuilplaats.
Lees ook: hiken in Piatra Craiului Nationaal Park in Roemenië (van makkelijk tot zeer uitdagend)
En dan staan er ineens 9 blaffende honden om ons heen. Even verstijf ik. Moet ik blijven staan? Moet ik ze in de ogen kijken? Of juist niet aankijken? Gelukkig is Dan een stuk rustiger.
“Blijf staan en maak geen onverwachte bewegingen.” Hij roept de herder om te vragen of hij zijn honden kan terugroepen. De herder lijkt niet echt onder de indruk van de situatie. Hij roept iets terug.
“Wat zegt hij?”, vraag ik ietwat nerveus aan Dan.
“Hij zegt dat de honden niet bijten.” Ik kijk de grote, harige zwarte hond voor mij aan. De hond ziet er knuffelbaar uit, maar straalt een en al woede uit. De honden om ons heen blijven blaffen en hebben ons inmiddels omcirkeld. Na een paar minuten – die als een eeuwigheid aanvoelen – komt de herder onze kant op. Gelukkig neemt hij ze snel mee richting de heuvel; ze wandelen verder. Een paar honden blijven nog blaffend om ons heen staan, maar wanneer de herder roept draaien ze zich om en verdwijnen.
Adembenemende zonsopkomst
We zijn inmiddels zo’n 1200 meter omhoog geklommen. Iezer Refugiul ligt op 2135 meter hoogte. De hut ziet er beter uit dan ik me had voorgesteld. Er zijn twee kamers, er zijn een paar lampen die werken via een zonnepaneel en er is een simpele keuken met een fornuis. Als je die wil gebruiken moet je wel even wat hout hebben meegenomen uit de bossen.
Nadat we de zon onder zien gaan en ons water hebben bijgevuld in de nabije beek is het tijd om laagjes aan te trekken. De wind giert om het huisje heen. Dan is zo lief geweest om vegetarische paté voor mij mee te nemen. We eten wat fruit, noten, brood én chocolade voordat we in de slaapzakken kruipen en in slaap vallen.
De
volgende ochtend schudt Dan mij wakker.
“Wil je de zonsopkomst nog zien? De zon komt zo op.” Snel pak ik mijn camera en
statief en loop naar buiten. Binnen een paar seconden sta ik weer binnen.
“Wat is er?”, vraagt Dan.
“Het is best koud, ik neem mijn slaapzak mee naar buiten”, antwoord ik lachend.
En zo zit ik tegen de muur van het huisje, te wachten tot de zon tevoorschijn
komt.
En wanneer dat gebeurt lijkt het haast magie. De zon breekt door een paar wolken. De hele vallei krijgt intense kleuren. Het gele gras licht op door de zon. Als gouden lokken op de bergrug.
We
beginnen alweer vroeg met wandelen. We willen de zonsopkomst vanaf een nóg
hoger punt zien, dus we klimmen nog eens een meter of 200. Het uitzicht vanaf
hier op de refugiul, het bergmeer en de vallei is adembenemend. Ik ben
er even stil van.
“Mooi hè?” En dat is nog maar zacht uitgedrukt.
Ongerept & geen mensen
De wandeling terug naar de cabana is voor een groot deel vrij relaxed. Het uitzicht op de omringende bergen gaat niet vervelen. We stoppen bij een huisje.
“Dit soort gebouwen worden vaak gebruikt door de herders als ze een tijdje in hetzelfde gebied blijven. Het is niet goed geïsoleerd, maar het is beter dan niets.” We eten iets en maken dan de daling door de bossen. In 2 dagen tijd zijn we slechts 2 herders tegengekomen. Een half uur voordat we de cabana bereiken begroeten we 2 andere wandelaars.
Persoonlijk ben ik niet zo’n fan van dalen; ik vind het klimmen een stuk fijner. Ik ben ooit gevallen tijdens het schaatsen, waardoor ik een scheur in mijn meniscus heb. Tijdens het dalen heb ik daardoor snel last van mijn knie. Dalen in Roemenië is daardoor een hel. Er zijn geen normale wandelpaden, maar je klimt regelmatig via boomstammen, rotsen en wortels naar beneden. Not my cup of tea. Al is de lunch in de cabana (polenta, frietjes, brood en lekker veel knoflooksaus) daarna wel EXTRA lekker.
Travel movie: hiken in Roemenië – de bergen van Iezer Păpușa
Ben je enthousiast geworden om te gaan hiken in de bergen van Roemenië? Misschien heb je het verhaal over mijn bijna-doodervaring in de bergen al gelezen en weet je dat het niet slim is om alleen door de bergen te trekken. Ik kan je Dan van Outdoor Activities in Romania zeker aanbevelen. Hij is grappig, neemt je veilig mee op pad en laat je ook de minder bekende plekken in Roemenië zien. Vragen? Stel ze gerust hieronder of via een mailtje!
Dit artikel is geschreven in samenwerking met Outdoor Activities in Romania. Meer informatie over samenwerkingen vind je hier.
Wat een prachtige foto’s en filmpje Jessica. Ik zou er bijna zin in krijgen om te gaan 🙂
Haha er zijn hier allerlei soorten wandelingen, dus voor iedereen wat te doen! 🙂