Mijn bijna-doodervaring in de bergen van Roemenië

Ik heb vaak over mijn dood nagedacht. Dat klinkt misschien luguber. Voor mij geeft het echter een bepaalde rust. Ik weet zeker dat ik niet achter de geraniums overlijd wanneer ik 90 jaar oud ben. Ik ga ergens in de natuur ten onder: de plek waar ik me het meest mezelf voel. Waar ik me thuisvoel. Waar ik in mijn element ben. Al had ik nooit gedacht dat dat hier in de bergen in Roemenië zou gebeuren. Maar laat ik even terugspoelen en bij het begin beginnen.

Hiken in Roemenië: anders dan wat je gewend bent

In Roemenië heb je ontzettend veel mooie natuurgebieden én nog meer mogelijkheden om te wandelen. Mijn oog viel op Piatra Craiului Nationaal Park, niet ver van Brasov vandaan. Immense steile rotswanden, versierd met groene bomen. Al beginnen sommige al geel, oranje of rood te kleuren. Het is immers het begin van de herfst.

Hiken in Roemenië is overigens niet wat ik gewend ben. En ik heb inmiddels heel wat ervaring met wandelen in allerlei landen. In landen zoals Duitsland (de winterse wandeling naar Kasteel Neuschwanstein bijvoorbeeld) en de Verenigde Staten (zoals de Grand Canyon) zijn de wandelroutes zeer goed georganiseerd en onderhouden. Bovendien worden ze door veel mensen bezocht. Zelfs wandelingen die ik in Latijns-Amerika of Zuidoost-Azië heb gemaakt zijn vaak met veel andere mensen. In Roemenië kun je soms dagenlang in de natuur zijn en hooguit 2 andere mensen tegenkomen. Zelfs de routes die als ‘easy’ worden aangegeven kunnen best uitdagend zijn. En bovenop dat alles is de informatie over de wandelroutes minimaal. Met wat geluk vind je een website in het Engels, maar voor het merendeel van de parken moet je Google Translate gebruiken en andere wandelaars om informatie vragen.

Het is altijd een risico als je alleen gaat wandelen. Een goede voorbereiding is essentieel. Hoeveel waterpunten kom je onderweg tegen? Welke routes zijn er en hoe moeilijk zijn deze? Hoe zijn de weersomstandigheden? Heb je een noodnummer opgeslagen? Welke dieren leven er in dit gebied? En wat doe je als je bijvoorbeeld een beer of een boze herdershond onderweg tegenkomt?

Lees ook: wat neem ik mee tijdens lange wandeltochten?

Wandelen naar de bergrug van Piatra Craiului Nationaal Park

Na een paar weken in Roemenië had ik genoeg ervaring met hiken in het land om alleen op pad te gaan. Bovendien is dit een park waar je meer wandelaars tegenkomt. Wat kan er fout gaan? Ik stuur mijn familie een berichtje dat ik een paar dagen in de bergen ben. Als ik niet meer reageer ben ik opgegeten door beren of van de berg afgerold, grap ik nog. De ironie.

Lees ook: hiken in Piatra Craiului Nationaal Park in Roemenië (van makkelijk tot zeer uitdagend)

De eerste wandeling is pittig, maar prachtig. Het voelt alsof ik door een filmset van Lost loop. Of Jurassic Park. Of Into The Wild. Na een paar uur klimmen kom ik uit bij de cabana: een berghut waar je kunt eten en eventueel overnachten. Ik neem een warme chocolademelk en klets met wat andere hikers. De cabana is volgeboekt dus ik ga voor plan B: de wandeling naar de bergrug, waar een refugiul is. Refugiuls zijn Roemeense schuilplaatsen in de bergen waar je kunt overnachten als je zelf slaapspullen meeneemt.

Google Maps zegt dat de route van 2,5 kilometer slechts 45 minuten zal duren. Het bord dat de route aangeeft zegt 2,5 uur. Aangezien ik zo’n 700 meter ga klimmen vertrouw ik het wandelbord. Gelukkig heb ik meer dan genoeg tijd om onderweg foto’s te maken, van het uitzicht te genieten en een slok water te nemen.

Lees ook: sporten tijdens jouw vakantie – fit blijven op reis

Overnachten in de refugiul

De zonsondergang vanaf de top is simpelweg magisch. Bijna niets voelt zo bevrijdend als genieten van zo’n mooie plek, met niemand om je heen. De zon zakt naar beneden en het wordt steeds frisser. Het waait hier toch een stuk harder dan in de vallei. Ik wil de deurklink van de refugiul openen, maar de deur vliegt al open.

De Portugese Filips doet open. Hij is bezig met een wandeltocht van 2 weken door verschillende bergen in Roemenië. Het is eerlijk gezegd wel fijn om niet alleen in de refugiul te slapen. De wind giert rondom het gebouw en soms voelt het alsof de muren het ieder moment kunnen begeven en in de lucht vliegen. We vullen de avond met mooie verhalen over wandelingen, gave expedities en het leven. Ik waag me één keer naar buiten om te plassen, we nemen een kop kamillethee met een teug alcohol en vallen dan al snel in slaap.

Dapper: wel of geen goede eigenschap?

“Je bent echt dapper dat je dit zo alleen doet”, vertelt Filips terwijl we ontbijten. Ik kijk hem verbaasd aan.
“Jij zit hier toch ook? En jij maakt zelfs een veel zwaardere wandeltocht”
Hij knikt. “Jawel, maar jij bent een meisje. Dat is toch anders.”
Zo heb ik er nooit over nagedacht. Dit doet me denken aan een gesprek dat ik ooit met een van mijn beste vrienden had. Ik vroeg hem wat dé eigenschap is die mij het beste omschrijft. “Je bent dapper”, antwoordde hij toen vrij resoluut.
“Echt? Dát is waarom je mij zo geweldig vind en waarom wij vrienden zijn?”, antwoordde ik ietwat gepikeerd. Ik had liever gehoord dat ik grappig, empathisch of creatief ben.
“Dat ben je ook allemaal. Maar jouw gebrek aan angst is wat jou zo bijzonder maakt. Jij doet de meest idiote dingen in je eentje, omdat je dapper bent.”

En nu hoor ik het weer. Ditmaal niet van mijn beste vriend, maar van iemand die mij nog geen 15 uur kent. We wisselen telefoonnummers uit en besluiten om elkaar over een paar dagen weer te ontmoeten in de stad. We vertellen elkaar nog welke route we precies nemen, geven een knuffel en gaan dan allebei onze eigen weg.

Mijn bijna-doodervaring in de bergen van Roemenië

Minstens een uur lang loop ik over de bergrug. Onderweg kom ik een paar berggeiten tegen en grote roofvogels zweven boven mijn hoofd. Het is bijna jammer als ik de bergtoppen moet verlaten. Het is hier zo prachtig. Volgens het wandelbord is het nog 1 uur naar de berghut. Ik hoef alleen maar het wandelpad met de blauwe lijn naar beneden te volgen. Als ik zo doorga zit ik over een uur lekker te lunchen in de cabana.

Naar beneden wandelen is altijd zwaarder dan naar boven. Natuurlijk zweet je flink als je klimt, maar de meeste ongelukken gebeuren wanneer mensen naar beneden gaan. Je moet voorzichtig zijn bij iedere stap die je zet. De wandelroute bestaat grotendeels uit kiezelstenen en het dalen gaat langzaam. De route wordt steeds steiler en af en toe glijd ik kleine stukken naar beneden.

Ik vervloek de route. Hoe kunnen ze dit nou een wandelroute noemen? Ik kijk achterom en zie nog steeds de blauwe lijn op een rots geverfd. Misschien moet ik teruggaan en de route over de bergrug volgen? Die is weliswaar langer, maar misschien minder vermoeiend dan deze route. Ik wil me omdraaien, maar een paar stenen onder me glijden weg en ik glijd een paar meter naar beneden.

Ik grijp me vast aan een plant langs de route. Mijn rugzak glijdt van één schouder, waardoor al het gewicht aan één kant hangt. Ik voel dat deze plant al dat gewicht niet lang gaat houden. Voorzichtig probeer ik mijn tas neer te leggen, om het gewicht te verspreiden.

En dan gebeurt het.

De tas blijft niet liggen maar rolt langzaam naar beneden, over de kleine stenen.

Shit, shit, shit, shit!

Voorzichtig glijd ik er een stukje achteraan, maar ik kan het tempo van de tas niet bijhouden. Dan komt de tas aan bij de afgrond en verdwijnt in de diepte. Ik staar de tas met open mond na.

ALLES zit in die tas.

Mijn portemonnee.

Mijn paspoort.

Mijn water.

Mijn camera.

Zelfs mijn telefoon, die ik normaal gesproken altijd in mijn broekzak bewaar.

Ik kijk om me heen. Ik zit vast in een vallei en ben omringd door die klotestenen. Omhoog klimmen lijkt een onmogelijke taak, want ik glijd toch weer naar beneden. Ik kan niet eens het noodnummer bellen, want ik heb geen telefoon meer.

Godver, dit is het dan. Dit is waar ik doodga.

Bij iedere beweging die ik maak beginnen de stenen onder mij onrustig te rollen. Ik heb geen idee hoe lang ik daar verlamd op een grote steen sta. Het zijn waarschijnlijk slechts een paar seconden, maar het voelt als een eeuwigheid. Het liefst zou ik willen huilen, maar de tranen komen niet.

Sommige mensen zien witte tunnels bij een bijna-doodervaring. Andere mensen ontmoeten overledenen. Ikzelf zie mijn leven op dat moment voorbijflitsen. Niet op de manier hoe je het in films ziet: met een paar flashbacks die in slow-motion worden afgespeeld. Voor mij voelt het alsof ik razendsnel door een fotoalbum blader. Een fotoalbum waarin ik terugblik op al de belangrijke momenten in mijn leven.

Een ding komt overeen in al de verhalen die ik van anderen heb gehoord en gelezen: ze ervaren allemaal een gevoel van verlichting. Het gevoel dat loslaten helemaal oké is. Het is een gevoel dat je niet kunt beschrijven aan mensen die dat nooit hebben ervaren. Gek genoeg is het een erg fijn gevoel.

Zo erg is het niet als ik nu zou gaan. Ik ben op de plek die ik me had voorgesteld en ik heb 27 jaar lang een prachtig leven gehad.

Maar dan schiet het gezicht van mijn moeder voorbij. De flitsen lijken te vertragen. Ik zie mijn zusje. En meer belangrijke mensen in mijn leven. Ze hebben GEEN IDEE wat op dit moment met mij gebeurt.

Het voelt alsof ik uit een roes wakker word. Een oergevoel neemt het over en adrenaline stroomt door mijn hele lichaam. Ik grijp een boomwortel naast me en klim omhoog. Mijn gewicht houd ik zoveel mogelijk tegen de stenen aan. En zo klim ik naar boven.

“Niet vandaag”, blijf ik tegen mezelf herhalen. “Niet vandaag”.

Dit mantra is het enige dat ik me nog herinner wanneer ik kruipend en klauterend de wandelroute bereik.

Op zoek naar de tas met het Mountain Rescue Team

Na een uur kom ik aan bij de berghut. Na een glas water leg ik mijn situatie uit. De vrouw van de berghut belt het Mountain Rescue Team en maakt vervolgens een kom soep voor me. Soep heeft nog nooit zó lekker gesmaakt.

Niet veel later verschijnen Marian en Sebastian: 2 leden van het Mountain Rescue Team. Sebastian is mijn leeftijd, Marian lijkt een jaar of 40. “Heb je nog energie om met ons de berg in te gaan? Zodat je de plek kunt aanwijzen?”, vraagt Sebastian. Ik knik. Wéér die kloteberg op. De mannen zijn nog optimistisch.

Zelfs als het begin te regenen.

Zelfs als het begint te onweren.

Geweldig. Deze berg wil mij absoluut vandaag zien overlijden.

Ik waardeer het dat de mannen zo positief ingesteld zijn, maar ik zie het een stuk somberder in. We naderen de plek. Het voelt alsof ik een steen in mijn maag heb. Mijn hele lichaam voelt zwaar. Alsof het wil zeggen: stop! Ga daar niet naartoe! Maar ik moet wel.

De mannen analyseren de plek en klimmen naar beneden. Ik kan het niet laten en kijk over de vallei heen om ze te vinden, maar ze zijn al verdwenen. Na een zenuwslopende tijd zie ik ze via dezelfde manier omhoog klimmen als hoe ik die ochtend naar boven ben geklommen. Geen rugzak.

Marian en Sebastian zijn nog steeds optimistisch. We wandelen een stukje terug naar beneden en de mannen klimmen opnieuw richting de vallei. Opnieuw zonder succes.
“We brengen je terug naar de cabana zodat jij kunt rusten. Dan gaan wij verder zoeken. We weten nu in welke vallei we moeten zoeken”, legt Sebastian uit. En zo glibberen en klauteren we langzaam terug naar beneden, naar de berghut.

Onderweg vertelt Sebastian me over de mensen die hij eerder in de bergen heeft gered. Ik merk dat ze beiden gepassioneerd zijn over hun werk, ook al spreekt Marian geen Engels. Hij gebruikt Sebastian soms als tolk om vragen te stellen. “Geweldig, geweldig”, blijft hij in het Roemeens herhalen. “Je bent goed bezig”, vertaalt Sebastian. “Je bent best dapper, of niet?”

Daar gaan we weer. Volgens mij is mijn gebrek aan angst de reden waarom ik én zij in deze shitsituatie zitten. Ik weet inmiddels niet meer of het zo’n goede eigenschap is.

Nachtelijke zoektocht naar de rugzak in de vallei

Wanneer we bij de cabana arriveren legt Sebastian het plan uit. Zij gaan met z’n tweeën via een andere route de vallei in, ik blijf in de berghut en verroer me niet.
“Maar het is al bijna donker”, antwoord ik. Ik wil niet dat ze hun leven riskeren voor mijn rugzak. Sebastian lacht.
“We hebben zaklampen bij ons en bovendien is dit ons werk. We zijn wel wat gewend.” Ook Marian is ervan overtuigd dat ze de tas gaan vinden.

De vrouw van de berghut roept me naar binnen voor thee. Ik bekijk de boekenplanken. Allemaal Roemeense boeken. Dan valt mijn oog op een kanariegele kaft: een National Geographic uit 1994. In het Engels. Ik probeer het verhaal over beluga’s in Canada te lezen, maar mijn blik dwaalt constant af naar het raam. Het is inmiddels donker geworden. Wat als ze een ongeluk hebben gehad? Of worden aangevallen door beren? Al die vermoeiende gedachten maken mijn hoofd zwaar. Ik leg m’n hoofd neer op tafel. Heel even maar.

2 uur later word ik wakker. De vrouw heeft de lamp in de kamer aangezet. “Wil je misschien iets eten?” Ze brengt me een bord met witte kool, brood en een appeltaart. Ook heeft ze een bed voor me klaargemaakt.
“Fijn, bedankt. Is het Rescue Team al terug?”, vraag ik. Ze schudt haar hoofd en loopt weer richting de keuken.

Niet veel later opent ze de deur.
“De mannen zijn terug!” Ik kijk uit het raam en zie 2 schimmen rondom het gebouw lopen. Gespannen kijk ik naar de deur.

En dan….

Marian doet open. Geen tas. Hij praat met de vrouw van de berghut. Dat ziet er niet goed uit. Dan stapt Sebastian naar binnen.
“Kijk eens wat ik bij me heb”, en hij legt de zwarte tas op tafel. Ik kijk hem met grote ogen aan. Is dat echt mijn tas? Dan vlieg ik hem naar zijn nek en geef hem een stevige knuffel. Marian volgt daarna. De tas is nat, maar ziet er nog prima uit. Ik durf hem bijna niet te openen.

“Je tas is meer dan 300 meter naar beneden gevallen. Al jouw spullen lagen verspreid in de vallei.” Hij laat de foto’s op zijn telefoon zien. 300 meter naar beneden… Dat had ik kunnen zijn.

Ik open de tas. Mijn paspoort is in orde. Zelfs al het contant geld zit nog in mijn portemonnee. De camera is beschadigd, maar nog grotendeels in orde. Ik had de camera in minstens 20 stukken verwacht. Zelfs de chocoladereep die in mijn tas zat zit er nog in. Ik kan het niet geloven. Dit is een wonder.

Hoeveel zou zo’n reddingsoperatie kosten? Ik heb ongetwijfeld niet genoeg contant geld bij me om hen te betalen. Of zou zoiets via een verzekering gaan? Maar het enige waar de mannen om vragen is een bedankbrief die ik naar kantoor kan sturen én een foto met mij.
“Dit is ons werk”, antwoorden ze beiden constant. Meerdere malen bied ik wat te drinken en eten aan, maar de mannen zijn klaar om naar huis te gaan. Marian zegt iets in het Roemeens tegen Sebastian.
“Wat is er?”, vraag ik. Sebastian lacht.
“Marian zegt dat hij blij is dat je weer blij bent en dat je een mooie lach hebt.”

Na het afscheid kijk ik nog een keer in mijn tas. Zelfs mijn telefoon is helemaal in orde. De batterij geeft nog 10 procent aan. Laat ik mijn moeder maar een berichtje sturen over vandaag. Die gaat me ongetwijfeld verbieden om nog alleen te hiken in de bergen. En misschien heeft ze ook wel gelijk.

Met dit verhaal wil ik mensen niet bang maken om te gaan hiken, maar het is absoluut wel een waarschuwing. Ik ben een ervaren wandelaar en ook dan kunnen ongelukken nog steeds gebeuren. Zorg ervoor dat je naar een gebied gaat waar meer mensen wandelen, wees voorbereid en laat iemand weten welke route je gaat lopen. Wil je graag hiken in Roemenië, maar niet zelf op pad? Dan raad ik Dan van Outdoor Activities in Romania aan. Ik heb verschillende wandelingen met hem gemaakt in Roemenië. Hij heeft veel kennis over wandelen, brengt je naar minder bekende natuurgebieden en is bovendien hartstikke gezellig om mee te wandelen.

Reacties via Facebook account

comments