[:nl]Mijn bijna-doodervaring in de bergen van Roemenië[:][:en]How I almost died in the mountains of Romania[:]

[:nl]Ik heb vaak over mijn dood nagedacht. Dat klinkt misschien luguber. Voor mij geeft het echter een bepaalde rust. Ik weet zeker dat ik niet achter de geraniums overlijd wanneer ik 90 jaar oud ben. Ik ga ergens in de natuur ten onder: de plek waar ik me het meest mezelf voel. Waar ik me thuisvoel. Waar ik in mijn element ben. Al had ik nooit gedacht dat dat hier in de bergen in Roemenië zou gebeuren. Maar laat ik even terugspoelen en bij het begin beginnen.

Hiken in Roemenië: anders dan wat je gewend bent

In Roemenië heb je ontzettend veel mooie natuurgebieden én nog meer mogelijkheden om te wandelen. Mijn oog viel op Piatra Craiului Nationaal Park, niet ver van Brasov vandaan. Immense steile rotswanden, versierd met groene bomen. Al beginnen sommige al geel, oranje of rood te kleuren. Het is immers het begin van de herfst.

Hiken in Roemenië is overigens niet wat ik gewend ben. En ik heb inmiddels heel wat ervaring met wandelen in allerlei landen. In landen zoals Duitsland (de winterse wandeling naar Kasteel Neuschwanstein bijvoorbeeld) en de Verenigde Staten (zoals de Grand Canyon) zijn de wandelroutes zeer goed georganiseerd en onderhouden. Bovendien worden ze door veel mensen bezocht. Zelfs wandelingen die ik in Latijns-Amerika of Zuidoost-Azië heb gemaakt zijn vaak met veel andere mensen. In Roemenië kun je soms dagenlang in de natuur zijn en hooguit 2 andere mensen tegenkomen. Zelfs de routes die als ‘easy’ worden aangegeven kunnen best uitdagend zijn. En bovenop dat alles is de informatie over de wandelroutes minimaal. Met wat geluk vind je een website in het Engels, maar voor het merendeel van de parken moet je Google Translate gebruiken en andere wandelaars om informatie vragen.

Het is altijd een risico als je alleen gaat wandelen. Een goede voorbereiding is essentieel. Hoeveel waterpunten kom je onderweg tegen? Welke routes zijn er en hoe moeilijk zijn deze? Hoe zijn de weersomstandigheden? Heb je een noodnummer opgeslagen? Welke dieren leven er in dit gebied? En wat doe je als je bijvoorbeeld een beer of een boze herdershond onderweg tegenkomt?

Lees ook: wat neem ik mee tijdens lange wandeltochten?

Wandelen naar de bergrug van Piatra Craiului Nationaal Park

Na een paar weken in Roemenië had ik genoeg ervaring met hiken in het land om alleen op pad te gaan. Bovendien is dit een park waar je meer wandelaars tegenkomt. Wat kan er fout gaan? Ik stuur mijn familie een berichtje dat ik een paar dagen in de bergen ben. Als ik niet meer reageer ben ik opgegeten door beren of van de berg afgerold, grap ik nog. De ironie.

Lees ook: hiken in Piatra Craiului Nationaal Park in Roemenië (van makkelijk tot zeer uitdagend)

De eerste wandeling is pittig, maar prachtig. Het voelt alsof ik door een filmset van Lost loop. Of Jurassic Park. Of Into The Wild. Na een paar uur klimmen kom ik uit bij de cabana: een berghut waar je kunt eten en eventueel overnachten. Ik neem een warme chocolademelk en klets met wat andere hikers. De cabana is volgeboekt dus ik ga voor plan B: de wandeling naar de bergrug, waar een refugiul is. Refugiuls zijn Roemeense schuilplaatsen in de bergen waar je kunt overnachten als je zelf slaapspullen meeneemt.

Google Maps zegt dat de route van 2,5 kilometer slechts 45 minuten zal duren. Het bord dat de route aangeeft zegt 2,5 uur. Aangezien ik zo’n 700 meter ga klimmen vertrouw ik het wandelbord. Gelukkig heb ik meer dan genoeg tijd om onderweg foto’s te maken, van het uitzicht te genieten en een slok water te nemen.

Lees ook: sporten tijdens jouw vakantie – fit blijven op reis

Overnachten in de refugiul

De zonsondergang vanaf de top is simpelweg magisch. Bijna niets voelt zo bevrijdend als genieten van zo’n mooie plek, met niemand om je heen. De zon zakt naar beneden en het wordt steeds frisser. Het waait hier toch een stuk harder dan in de vallei. Ik wil de deurklink van de refugiul openen, maar de deur vliegt al open.

De Portugese Filips doet open. Hij is bezig met een wandeltocht van 2 weken door verschillende bergen in Roemenië. Het is eerlijk gezegd wel fijn om niet alleen in de refugiul te slapen. De wind giert rondom het gebouw en soms voelt het alsof de muren het ieder moment kunnen begeven en in de lucht vliegen. We vullen de avond met mooie verhalen over wandelingen, gave expedities en het leven. Ik waag me één keer naar buiten om te plassen, we nemen een kop kamillethee met een teug alcohol en vallen dan al snel in slaap.

Dapper: wel of geen goede eigenschap?

“Je bent echt dapper dat je dit zo alleen doet”, vertelt Filips terwijl we ontbijten. Ik kijk hem verbaasd aan.
“Jij zit hier toch ook? En jij maakt zelfs een veel zwaardere wandeltocht”
Hij knikt. “Jawel, maar jij bent een meisje. Dat is toch anders.”
Zo heb ik er nooit over nagedacht. Dit doet me denken aan een gesprek dat ik ooit met een van mijn beste vrienden had. Ik vroeg hem wat dé eigenschap is die mij het beste omschrijft. “Je bent dapper”, antwoordde hij toen vrij resoluut.
“Echt? Dát is waarom je mij zo geweldig vindt en waarom wij vrienden zijn?”, antwoordde ik ietwat gepikeerd. Ik had liever gehoord dat ik grappig, empathisch of creatief ben.
“Dat ben je ook allemaal. Maar jouw gebrek aan angst is wat jou zo bijzonder maakt. Jij doet de meest idiote dingen in je eentje, omdat je dapper bent.”

En nu hoor ik het weer. Ditmaal niet van mijn beste vriend, maar van iemand die mij nog geen 15 uur kent. We wisselen telefoonnummers uit en besluiten om elkaar over een paar dagen weer te ontmoeten in de stad. We vertellen elkaar nog welke route we precies nemen, geven een knuffel en gaan dan allebei onze eigen weg.

Mijn bijna-doodervaring in de bergen van Roemenië

Minstens een uur lang loop ik over de bergrug. Onderweg kom ik een paar berggeiten tegen en grote roofvogels zweven boven mijn hoofd. Het is bijna jammer als ik de bergtoppen moet verlaten. Het is hier zo prachtig. Volgens het wandelbord is het nog 1 uur naar de berghut. Ik hoef alleen maar het wandelpad met de blauwe lijn naar beneden te volgen. Als ik zo doorga zit ik over een uur lekker te lunchen in de cabana.

Naar beneden wandelen is altijd zwaarder dan naar boven. Natuurlijk zweet je flink als je klimt, maar de meeste ongelukken gebeuren wanneer mensen naar beneden gaan. Je moet voorzichtig zijn bij iedere stap die je zet. De wandelroute bestaat grotendeels uit kiezelstenen en het dalen gaat langzaam. De route wordt steeds steiler en af en toe glijd ik kleine stukken naar beneden.

Ik vervloek de route. Hoe kunnen ze dit nou een wandelroute noemen? Ik kijk achterom en zie nog steeds de blauwe lijn op een rots geverfd. Misschien moet ik teruggaan en de route over de bergrug volgen? Die is weliswaar langer, maar misschien minder vermoeiend dan deze route. Ik wil me omdraaien, maar een paar stenen onder me glijden weg en ik glijd een paar meter naar beneden.

Ik grijp me vast aan een plant langs de route. Mijn rugzak glijdt van één schouder, waardoor al het gewicht aan één kant hangt. Ik voel dat deze plant al dat gewicht niet lang gaat houden. Voorzichtig probeer ik mijn tas neer te leggen, om het gewicht te verspreiden.

En dan gebeurt het.

De tas blijft niet liggen maar rolt langzaam naar beneden, over de kleine stenen.

Shit, shit, shit, shit!

Voorzichtig glijd ik er een stukje achteraan, maar ik kan het tempo van de tas niet bijhouden. Dan komt de tas aan bij de afgrond en verdwijnt in de diepte. Ik staar de tas met open mond na.

ALLES zit in die tas.

Mijn portemonnee.

Mijn paspoort.

Mijn water.

Mijn camera.

Zelfs mijn telefoon, die ik normaal gesproken altijd in mijn broekzak bewaar.

Ik kijk om me heen. Ik zit vast in een vallei en ben omringd door die klotestenen. Omhoog klimmen lijkt een onmogelijke taak, want ik glijd toch weer naar beneden. Ik kan niet eens het noodnummer bellen, want ik heb geen telefoon meer.

Godver, dit is het dan. Dit is waar ik doodga.

Bij iedere beweging die ik maak beginnen de stenen onder mij onrustig te rollen. Ik heb geen idee hoe lang ik daar verlamd op een grote steen sta. Het zijn waarschijnlijk slechts een paar seconden, maar het voelt als een eeuwigheid. Het liefst zou ik willen huilen, maar de tranen komen niet.

Sommige mensen zien witte tunnels bij een bijna-doodervaring. Andere mensen ontmoeten overledenen. Ikzelf zie mijn leven op dat moment voorbijflitsen. Niet op de manier hoe je het in films ziet: met een paar flashbacks die in slow-motion worden afgespeeld. Voor mij voelt het alsof ik razendsnel door een fotoalbum blader. Een fotoalbum waarin ik terugblik op al de belangrijke momenten in mijn leven.

Een ding komt overeen in al de verhalen die ik van anderen heb gehoord en gelezen: ze ervaren allemaal een gevoel van verlichting. Het gevoel dat loslaten helemaal oké is. Het is een gevoel dat je niet kunt beschrijven aan mensen die dat nooit hebben ervaren. Gek genoeg is het een erg fijn gevoel.

Zo erg is het niet als ik nu zou gaan. Ik ben op de plek die ik me had voorgesteld en ik heb 27 jaar lang een prachtig leven gehad.

Maar dan schiet het gezicht van mijn moeder voorbij. De flitsen lijken te vertragen. Ik zie mijn zusje. En meer belangrijke mensen in mijn leven. Ze hebben GEEN IDEE wat op dit moment met mij gebeurt.

Het voelt alsof ik uit een roes wakker word. Een oergevoel neemt het over en adrenaline stroomt door mijn hele lichaam. Ik grijp een boomwortel naast me en klim omhoog. Mijn gewicht houd ik zoveel mogelijk tegen de stenen aan. En zo klim ik naar boven.

“Niet vandaag”, blijf ik tegen mezelf herhalen. “Niet vandaag”.

Dit mantra is het enige dat ik me nog herinner wanneer ik kruipend en klauterend de wandelroute bereik.

Op zoek naar de tas met het Mountain Rescue Team

Na een uur kom ik aan bij de berghut. Na een glas water leg ik mijn situatie uit. De vrouw van de berghut belt het Mountain Rescue Team en maakt vervolgens een kom soep voor me. Soep heeft nog nooit zó lekker gesmaakt.

Niet veel later verschijnen Marian en Sebastian: 2 leden van het Mountain Rescue Team. Sebastian is mijn leeftijd, Marian lijkt een jaar of 40. “Heb je nog energie om met ons de berg in te gaan? Zodat je de plek kunt aanwijzen?”, vraagt Sebastian. Ik knik. Wéér die kloteberg op. De mannen zijn nog optimistisch.

Zelfs als het begin te regenen.

Zelfs als het begint te onweren.

Geweldig. Deze berg wil mij absoluut vandaag zien overlijden.

Ik waardeer het dat de mannen zo positief ingesteld zijn, maar ik zie het een stuk somberder in. We naderen de plek. Het voelt alsof ik een steen in mijn maag heb. Mijn hele lichaam voelt zwaar. Alsof het wil zeggen: stop! Ga daar niet naartoe! Maar ik moet wel.

De mannen analyseren de plek en klimmen naar beneden. Ik kan het niet laten en kijk over de vallei heen om ze te vinden, maar ze zijn al verdwenen. Na een zenuwslopende tijd zie ik ze via dezelfde manier omhoog klimmen als hoe ik die ochtend naar boven ben geklommen. Geen rugzak.

Marian en Sebastian zijn nog steeds optimistisch. We wandelen een stukje terug naar beneden en de mannen klimmen opnieuw richting de vallei. Opnieuw zonder succes.
“We brengen je terug naar de cabana zodat jij kunt rusten. Dan gaan wij verder zoeken. We weten nu in welke vallei we moeten zoeken”, legt Sebastian uit. En zo glibberen en klauteren we langzaam terug naar beneden, naar de berghut.

Onderweg vertelt Sebastian me over de mensen die hij eerder in de bergen heeft gered. Ik merk dat ze beiden gepassioneerd zijn over hun werk, ook al spreekt Marian geen Engels. Hij gebruikt Sebastian soms als tolk om vragen te stellen. “Geweldig, geweldig”, blijft hij in het Roemeens herhalen. “Je bent goed bezig”, vertaalt Sebastian. “Je bent best dapper, of niet?”

Daar gaan we weer. Volgens mij is mijn gebrek aan angst de reden waarom ik én zij in deze shitsituatie zitten. Ik weet inmiddels niet meer of het zo’n goede eigenschap is.

Nachtelijke zoektocht naar de rugzak in de vallei

Wanneer we bij de cabana arriveren legt Sebastian het plan uit. Zij gaan met z’n tweeën via een andere route de vallei in, ik blijf in de berghut en verroer me niet.
“Maar het is al bijna donker”, antwoord ik. Ik wil niet dat ze hun leven riskeren voor mijn rugzak. Sebastian lacht.
“We hebben zaklampen bij ons en bovendien is dit ons werk. We zijn wel wat gewend.” Ook Marian is ervan overtuigd dat ze de tas gaan vinden.

De vrouw van de berghut roept me naar binnen voor thee. Ik bekijk de boekenplanken. Allemaal Roemeense boeken. Dan valt mijn oog op een kanariegele kaft: een National Geographic uit 1994. In het Engels. Ik probeer het verhaal over beluga’s in Canada te lezen, maar mijn blik dwaalt constant af naar het raam. Het is inmiddels donker geworden. Wat als ze een ongeluk hebben gehad? Of worden aangevallen door beren? Al die vermoeiende gedachten maken mijn hoofd zwaar. Ik leg m’n hoofd neer op tafel. Heel even maar.

2 uur later word ik wakker. De vrouw heeft de lamp in de kamer aangezet. “Wil je misschien iets eten?” Ze brengt me een bord met witte kool, brood en een appeltaart. Ook heeft ze een bed voor me klaargemaakt.
“Fijn, bedankt. Is het Rescue Team al terug?”, vraag ik. Ze schudt haar hoofd en loopt weer richting de keuken.

Niet veel later opent ze de deur.
“De mannen zijn terug!” Ik kijk uit het raam en zie 2 schimmen rondom het gebouw lopen. Gespannen kijk ik naar de deur.

En dan….

Marian doet open. Geen tas. Hij praat met de vrouw van de berghut. Dat ziet er niet goed uit. Dan stapt Sebastian naar binnen.
“Kijk eens wat ik bij me heb”, en hij legt de zwarte tas op tafel. Ik kijk hem met grote ogen aan. Is dat echt mijn tas? Dan vlieg ik hem naar zijn nek en geef hem een stevige knuffel. Marian volgt daarna. De tas is nat, maar ziet er nog prima uit. Ik durf hem bijna niet te openen.

“Je tas is meer dan 300 meter naar beneden gevallen. Al jouw spullen lagen verspreid in de vallei.” Hij laat de foto’s op zijn telefoon zien. 300 meter naar beneden… Dat had ik kunnen zijn.

Ik open de tas. Mijn paspoort is in orde. Zelfs al het contant geld zit nog in mijn portemonnee. De camera is beschadigd, maar nog grotendeels in orde. Ik had de camera in minstens 20 stukken verwacht. Zelfs de chocoladereep die in mijn tas zat zit er nog in. Ik kan het niet geloven. Dit is een wonder.

Hoeveel zou zo’n reddingsoperatie kosten? Ik heb ongetwijfeld niet genoeg contant geld bij me om hen te betalen. Of zou zoiets via een verzekering gaan? Maar het enige waar de mannen om vragen is een bedankbrief die ik naar kantoor kan sturen én een foto met mij.
“Dit is ons werk”, antwoorden ze beiden constant. Meerdere malen bied ik wat te drinken en eten aan, maar de mannen zijn klaar om naar huis te gaan. Marian zegt iets in het Roemeens tegen Sebastian.
“Wat is er?”, vraag ik. Sebastian lacht.
“Marian zegt dat hij blij is dat je weer blij bent en dat je een mooie lach hebt.”

Na het afscheid kijk ik nog een keer in mijn tas. Zelfs mijn telefoon is helemaal in orde. De batterij geeft nog 10 procent aan. Laat ik mijn moeder maar een berichtje sturen over vandaag. Die gaat me ongetwijfeld verbieden om nog alleen te hiken in de bergen. En misschien heeft ze ook wel gelijk.

Lees ook: 1 jaar na mijn bijna-doodervaring & wat jij ervan kunt leren

Met dit verhaal wil ik mensen niet bang maken om te gaan hiken, maar het is absoluut wel een waarschuwing. Ik ben een ervaren wandelaar en ook dan kunnen ongelukken nog steeds gebeuren. Zorg ervoor dat je naar een gebied gaat waar meer mensen wandelen, wees voorbereid en laat iemand weten welke route je gaat lopen. Wil je graag hiken in Roemenië, maar niet zelf op pad? Dan raad ik Dan van Outdoor Activities in Romania aan. Ik heb verschillende wandelingen met hem gemaakt in Roemenië. Hij heeft veel kennis over wandelen, brengt je naar minder bekende natuurgebieden en is bovendien hartstikke gezellig om mee te wandelen. [:]

[:en]

I have often thought about my death. That may sound a little strange and creepy, but it comforts me in a certain way. I know for sure that I will not die as a 90-year old lady, chilling in my house while I can’t walk anymore. I will die in nature: the place where I feel most comfortable. Where I can truly be myself. Where I’m in my element. Although I never thought that would almost happen in the mountains of Romania. But let me rewind to the beginning.

Hiking in Romania: different than hikes I’m used to

Romania has a lot of amazing nature parks and a bunch of options if you wanna hike. I was immediately in love with Piatra Craiului National Park, not far away from Brasov. Gigantic, steep rocks that are decorated with green trees. Although some of them are already yellow, orange or even red. It’s the beginning of autumn after all.

Hiking in Romania is not what I am used to. And I have done a lot of hiking in countries all over the world. In countries like Germany and the States the trails are well organised, maintained and you will always have people around you. Even on the hikes that I made in Latin America or Southeast Asia there are always other people. In Romania you can hikes for days and maybe meet only 2 people in total. Even the roads that are considered easy are not THAT EASY. And on top of that there is barely any information about the trails and the hikes. If you’re lucky there is a travel story in English. But you probably need Google Translate and ask some other travellers in the area for information.

It’s always a risk if you’re hiking by yourself. ALWAYS. A good preparation is essential. How many places are there to fill up your water? Are the trails tough? How many hours does it take to go from A to B? How is the weather and will it change along the day? Do you have an emergency number in your phone? And a map with the trails – or at least a photo on your phone? Which animals live in this are? And what do you do if you encounter a bear or an angry shepherd dog? A lot of questions you have to ask yourself before you head to the mountains.

Hiking to the mountain ridge of Piatra Craiului National Park

After a couple of weeks in Romania I had some experience with hiking in this country. So I felt it was okay to go on a solo adventure. There are more hikers in this national park, so it should be alright. What can go wrong? I send my family a message that I will be in the mountains for a couple of days. I even make a joke: if I don’t respond anymore I’m probably attacked by bears of I fell off the mountain. The irony.

The first hike is tough, but beautiful. It feels like I’m walking around on a filmset of Lost. Or Jurassic Park. Or Into the Wild. After climbing for a couple of hours I reach the cabana: a mountain hut where you can eat and even sleep. I get myself some hot chocolate and start to talk with some other hikers. The cabana is fully booked, so I go for my plan B: hiking to the mountain ridge, to find the refugiul. Refugiuls are Romanian shelters in the mountains where you can sleep if you bring your own sleeping gear.

Google Maps shows me that the trail is 2,5 kilometers and it should be a hike of only 45 minutes. The sign shows me that the trail is more like 2,5 hours. I’m gonna climb more than 700 meters, so I trust the walking sign a bit more. Luckily I have more than enough time to take photos along the way, drink some water and enjoy the amazing views.

Sleeping in the refugiul

The sunset from the ridge is simply magical. There is almost nothing that feels as much as freedom as being on this beautiful place, with nobody around me. The sun sets and in a few minutes it becomes way colder. And windy – really windy. I want to open the door of the refugiul, but exactly at that moment the door goes open.

The Portuguese Filips opens the door. He is doing a hike of 2 weeks in different mountains in Romania. To be honest: it’s nice to not sleep by myself in the refugiul while it’s so windy outside. There are moments that it feels like the shelter would be blown away any minute. We keep ourselves entertained the rest of the evening by having dinner and talking about cool expeditions, amazing places to hike and of course life. We drink some chamomile tea with some alcohol, I go only one time outside to pee and then we fall asleep.

Being brave: it’s a good quality – or isn’t it?

“You’re brave that you do this by yourself”, Filips tells me while we are having breakfast. I’m surprised.
“You’re sitting here as well, right? And your hike is even way longer and more difficult.”
he nods. “True, but you’re a girl. That’s different.”
I never thought about it like that. It reminds me of a conversation that I once had with one of my best friends. I asked him about THE quality that described me best.
“You’re brave”, he answered instantly.
“Really? That’s the reason why you think I’m awesome and why we are friends?”, I answered a bit annoyed. I preferred an answer like being funny, empathic or creative.
“You’re all of those things as well. But you’re lack of fear makes you so unique. You do the most insane things, all by yourself. Things most people probably would never do by themselves.”

And now I hear it again. Not from my best friend, but from someone who knows me less than 15 hours. We exchange phone numbers so we can meet in a couple of days after the hikes. We tell each other which trail we will take, wish each other good luck, a big hug and then we both go our own way.

My near death experience in the mountains of Romania

For at least an hour I walk on the mountain ridge. Along the way I see some mountain goats and big black birds are flying along. It’s almost a pity I have to leave the ridge when I see another sign. Just another hour to the mountain hut. I just have to follow the blue line downhill. I’m on a roll. If it goes like this I will be eating something nice in the cabana within an hour.

The hike downhill is always more heavy than uphill. Of course you’re sweating when you’re going up. It’s tough. But the most accidents happen when people go down again. You have to be careful with literally every step you take. The trail mainly goes over a road made of stones and little rocks. And the road becomes more and more steep. There are even a couple of places where I slide a bit downhill.

I start to curse. Who the hell said this road was a hiking trail? I check again and I see the blue line on one of the rocks. Maybe I should go back and follow another trail over the ridge. It’s longer, but hopefully less steep and dangerous. I try to turn around, but a couple of stones under my feet slip and I slide a couple of meters downhill.

I grab a plant next to me. My backpack falls off one shoulder, so all of the weight is in one place. This is not okay. I don’t wanna fall all the way down… I try to put my backpack off my shoulder, on the rocks. Hopefully it stays exactly like that.

But that doesn’t happen.

The bag starts to roll downhill. Faster, and faster.

Shit, shit, shit, shit!

As careful as possible I try to follow the bag but it’s going too fast. I can’t keep up with it. Then I see the precipice. The bag stays there for a sec and then disappears in the abyss. Holy fuck. I just stare to the place where my bag disappears.

EVERYTHING is in that bag.

My purse.

My passport.

My water.

My camera.

Even my phone – that I normally always keep in my jacket or pockets.

I look around. I’m stuck in this steep valley and surrounded by these damn rocks. Climbing up doesn’t looks too difficult, but going down via the abyss is impossible. I can’t even call an emergency number, because the phone is somewhere in the valley by now.

God damn it. This is it. This is the place where I will die.

With every movement I make the stones under me starts to move. I have no idea how long I’m standing there like this. It’s probably only a couple of minutes, but it feels like an eternity. I would love to cry, but somehow the tears don’t come. I just keep staring to the place where my bag dropped hundreds of meters into the valley.

People experience a near death experience in different ways. Some see people that passed away. Others see a white tunnel. I see my life flashing by. Not in a way how you see it in movies: with some nice flashbacks in slow motion, so you have time to realize what you see. For me it feels like someone is showing me hundreds of pictures at once. Like checking out a photo album at the highest speed possible. A photo album with important moments in my life.

One thing in common with all those near death experiences is the feeling of enlightment. You feel relieved. The feeling of letting go is totally okay. It’s a feeling that you can’t really describe to people who never experienced it. And weirdly enough it is a nice feeling.

It wouldn’t be that bad if I would die right here, right now. I’m in the place that I always imagined when I would think about my death. I had 27 incredible years and it was a beautiful life. It’s okay to let go.

But then I see the faces of my mum passing by. And my sister. The flashes seem to slow down a little. Those people have NO CLUE what is happening with me at this moment.

It feels like I wake up: I’m not in a daze anymore. Some kind of primal feeling takes over and I feel the adrenaline rush. I grab some roots next to me and push myself upwards. I put my weight against the stones as much as possible. And this way I climb up again, back to the trail.

“Not today”, I keep saying to myself. “Not today”.

The mantra is the only thing that I remember when I crawl up on the trail.

Searching for the bag with the mountain rescue team

After another hour I arrive at the mountain hut. It’s weird: seeing people having lunch and fun with each other. After a glass of water I explain myself to the lady of the mountain hut. She calls the Mountain Rescue Team immediately and makes me some soup. Soup never tastes THIS good as right now.

Soon Marian and Sebastian show up: 2 members of the Mountain Rescue Team. Sebastian is my age, Marian is around 40 years old I think. “Do you still have some energy to go up the mountain with us? That way you can show us the place where it happened”, Sebastian asks. I nod. Now I have to climb that fucking mountain again. The guys are still optimistic.

Even when it starts to rain.

Even when there are thunder storms passing by.

Great. This mountain really wants to see me dead today.

I appreciate the positive thoughts of the guys, but I’m a lot more pessimistic. After some climbing we reach the spot. It feels like I have a stone in my stomach. My whole body feels heavy. Like it wants to say: stop! Don’t go there silly you. But I have to.

The guys check out the area and climb downhill. When I check the valley there are already out of sight. After some nerve-racking time they climb up the same way how I did it that morning. No backpack.

But they are still optimistic. We walk a bit downhill again and they try to climb again to the spot. Again, without success. “We will bring you back to the cabana so you can rest. We now know where to search”, Sebastian explains.

Along the way Sebastian tells me about people he had to save in the mountains and the work they do. You can immediately tell that they both love their job, even though Marian doesn’t speak English. “Amazing, amazing”, he keeps repeating in his own language. “You’re doing great”, Sebastian translates. “You’re a pretty brave girl.”

There we go again. I think my lack of fear put us in this shitty situation. Not only me, but them as well. I’m not so sure anymore if I like that quality about myself.

The giant valley and searching in the dark

At the cabana Sebastian explains the plan again. They will search in the valley via a different trail, I stay in the mountain hut and don’t move.
“But it’s almost dark already”, I answer. I don’t want them to risk their lives for my bag. Sebastian is laughing.
“No worries, we have flashlights with us. It’s our job, we are used to this.” Also Marian is convinced they will find the bag, even in these conditions.

The lady from the mountain hut calls me inside and brings me some tea. I check out the book shelves. All Romanian books. But then there is a yellow cover: a National Geographic from 1994. In English. I try to read the article about beluga’s in Canada, but my mind wanders. I stare out of the window the entire time. By now it’s getting dark. What if they had an accident? Or if they are attacked by bears? Al those thoughts make me exhausted and my head heavy. I put it on the table. Just for a minute.

2 hours later I wake up. The lady turned on the lamp in the room. “You want to have some dinner?” She brings me some cabbage, bread and a delicious apple pie. She also made a bed ready for me.
“Thanks, that’s really nice. Is the Rescue Team already here”, I ask. She shakes her head en walks towards the kitchen again.

Not much later the door opens. “They are back!” I check the window and I see 2 shadows moving around, towards the entrance. I look at the door with a tense look.

And then…

Marian opens the door. No bag. He talks with the lady. That doesn’t look promising. Then Sebastian steps inside.
“Look what we found!”, and he puts my black Osprey bag on the table. I stare at him with big eyes. Is that really my bag? Then I turn towards him and give him the biggest hug possible. Marian follows. The bag is wet, but it looks surprisingly fine. I am afraid to open it, to see what’s the damage.

“Your bag fell more than 300 meters down into the valley. Al your stuff was spread over the valley.” He shows some pictures on his phone. 300 meters downhill.. That could have been me.

I open my bag. The passport is fine. Even my cash money is still in the purse. The camera is a bit damaged, but I thought they would find it back in at least 20 pieces. Even the chocolate bar is still in it. How the hell is this possible? This must be a miracle.

How much a rescue like this would cost? I have no idea. But I’m sure I don’t have enough cash money with me to pay them. They probably need my insurance. But the only thing the guys want is a thank you-letter that I can send to the office. So their chief knows what they did. And a picture with me, of course. I offer them food or a beer, but they don’t wanna have anything. “It’s our job”, they keep saying. They are ready to go home. Marian says something in Romanian language.
“What’s up?” I ask. Sebastian laughs.
“Marian says he’s happy that you are happy again. And that you have a beautiful smile.”

After saying goodbye to the guys I check my bag one more time. Even my phone is alright. The battery level shows 10%. I should probably send my mum a message about what happened today. She will forbid me to hike by myself in the mountains again. But maybe that’s not even a bad thing.

I don’t want to scare people with this story, but it is a warning. I consider myself an advanced hiker and accidents can still happen. Go to a place where there are more people hiking, be really well prepared and always tell someone where you are going. Would you like to hike in Romania with a tour? Then I would recommend Dan from Outdoor Activities in Romania. I hiked in several places in Romania with him. He has a lot of knowledge about hiking, shows you less touristic places and amazing nature parks. Besides that he is just a delight to hike together with: funny, sociable and entertaining![:]

Reacties via Facebook account

comments