Ik gooi de appel in de prullenbak en veeg mijn handen af aan mijn armen. Ze plakken: van het zweet, de zonnebrand en het sap van de appel. M’n haar ziet eruit als een vogelnest en enkele lokken vallen verwilderd voor mijn ogen. Mijn kleren zitten onder het oranje zand en m’n oksels klotsen. Ik zie er momenteel alles behalve charmant uit.
“Welkom in Wadi Rum, my friend.” Een jongen, in een lang gewaad en zeker een halve kop kleiner dan ik, begroet me en laadt mijn spullen in zijn jeep. Hij stelt zich voor als Suleiman*. Aangezien ik voor vandaag weinig plannen heb gemaakt besluiten we om wat rond te rijden in de woestijn met de jeep. “En dan kun je mijn kantoor gebruiken om wat werk af te ronden.” Klinkt als een plan.
We stappen in de jeep en we rijden over de eindeloze, oranje zandvlakte. Na een tijdje plaatst hij de jeep naast een grote rots. “We zijn er.” Ik kijk hem nietszeggend aan. “Waar zijn we precies?” Hij lacht. “Je wilde toch werk afronden? This is my office.” Daar sta ik dan: in the middle of nowhere, terwijl Suleiman een paar matrassen uit de achterbak tilt en op de grond gooit. In de schaduw van een gigantische rots in de woestijn. Ik heb al op veel vreemde plekken gewerkt, maar deze staat toch wel ergens bovenaan in de lijst van vreemde werkplekken.
“Wat vind je eigenlijk van mij?”
Terwijl ik mijn laptop openklap en start met mijn werk zit Suleiman naast me met zijn waterpijp. De sterke geur van appeltabak hangt al snel om ons heen. Suleiman vertelt me over zijn leven in de woestijn. Zijn vader overleed toen hij nog maar 15 jaar oud was, waarna hij verantwoordelijk werd voor de hele familie. Kun je je voorstellen om voor een hele familie te moeten zorgen op 15-jarige leeftijd? Ik luister vol bewondering naar zijn verhaal en zijn kijk op het leven. Daarna is het mijn beurt. Ik vertel over mijn reizen, mijn levensstijl en mijn werk. “Wauw, wat heb je een interessant leven zeg.” Het is even stil, op een goede manier. Al slaat de sfeer snel om.
Ineens – uit het niets – komt de vraag die de sfeer tussen ons compleet verandert: “Wat vind je eigenlijk van mij?”
Wat is dit nou weer voor een vraag? Voordat ik tijd heb om na te denken over een beleefd antwoord begint Suleiman alweer te praten. “Ik vind je namelijk een erg interessant persoon en ik voel me erg tot je aangetrokken. In een hele lange tijd heb ik me niet zo goed gevoeld. Je bent grappig, slim en mooi. Dus… wat vind je van mij?”
Ik bedank hem vriendelijk voor zijn aardige woorden, maar laat hem weten dat ik me niet tot hem aangetrokken voel. Hij kijkt beteuterd. Als een klein kind wiens speeltje uit z’n handen wordt gerukt. “Maar we kunnen gewoon vrienden zijn, toch?”, probeer ik nog. “Wacht maar, aan het einde van de dag vind jij mij ook leuk,” antwoordt hij.
Verliefdheid in de woestijn
Hoe meer de dag vordert hoe meer gefrustreerd ik raak. Ik zit vast in de woestijn met een gast die halsoverkop verliefd is en duidelijk niet gewend is om ‘nee’ te horen. Iedere keer wanneer hij mijn hand vast probeert te pakken trek ik deze snel weg. En steeds wanneer hij me probeert te knuffelen zet ik een stap verder van hem vandaan. Ik probeer hem ervan te overtuigen dat ik in Israël een vriend heb, maar ook dat maakt hem niets uit. “Hij is momenteel toch niet hier? Wie weet wat hij allemaal doet in Israël als jij er niet bent?”
Niets helpt. Hij belooft me een huis in de woestijn. Een baan. De mooiste uitzichten die ik ooit heb gezien. Vliegtickets. En nog veel meer. Hij geeft me zelfs een ketting van zijn moeder en hoewel ik blijf herhalen dat ik het niet wil hebben blijft hij het terug in mijn tas stoppen. Ik begin geïrriteerd te reageren op zijn verliefde gedrag. Ik voel me er steeds ongemakkelijker door en blijf maar herhalen dat ik hem écht niet leuk vind.
Lees ook: Jordanië – de magische wereld van Wadi Rum
“Kom me redden!”
Wanneer we terug in het dorp zijn heeft mijn telefoon weer ontvangst en ik stuur een vriend, Rick*, een berichtje. “Ik weet dat je eigenlijk pas overmorgen van plan bent om naar Wadi Rum te komen, maar kun je alsjeblieft morgen al hiernaartoe komen? Iemand hier is verliefd op me en ik wil liever niet nóg een dag alleen met hem doorbrengen.” Niet veel later bevestigt mijn vriend dat hij me morgen komt redden. Gelukkig, ik hoef het nog maar een paar uur alleen vol te houden.
Een paar uur voelt ellenlang wanneer we wachten op een koppel dat met de jeep mee moet reizen. Ze zijn zeker een uur te laat en in de tussentijd heeft Suleiman door dat ik hem écht niet leuk ga vinden. En dus speelt hij zielige liefdesliedjes af via YouTube. James Blunt, Celine Dion… Ze passeren allemaal de revue. “Waarom is het leven toch zo oneerlijk?”, zucht hij.
Wanneer het stelletje eenmaal is gearriveerd verandert de sfeer. Het lijkt erop dat hij zijn aandacht even op iets anders focust en de sfeer is minder gespannen. Voor even. Na het avondeten vraagt hij of ik samen met hem naar de sterren wil gaan kijken. Ik pas. “Het is geweldig voor foto’s”, probeert hij nog. Ik vertel hem dat ik moe ben en sluit snel de deur van mijn tent. Voor de zekerheid check ik of het slot goed werkt. Ik wil niet dat hij midden in de nacht in mijn tent staat…
Nu is het genoeg geweest
De volgende ochtend arriveert Rick samen met een aantal andere reizigers. Ze verblijven in hetzelfde kamp en we besluiten om vandaag samen de woestijn te verkennen met een jeep. Suleiman is kortaf wanneer ik vertrek. Hij vindt het overduidelijk niet leuk dat ik met deze andere jongens op pad ga. Zijn lichaamstaal zegt genoeg, maar gelukkig zegt hij er verder niets over. “Veel plezier vandaag Jessica.”
En ik heb inderdaad een geweldige dag. De hele dag beklimmen we rotsen en bergen. Mijn camera maakt overuren en ik geniet van de mooiste uitzichten. Ik snap dat dit landschap niet snel gaat vervelen, het blijft indrukwekkend. Na het fotograferen van de zonsondergang loop ik samen met mijn vrienden terug naar het kamp. Natuurlijk is Suleiman daar weer. En opnieuw is de sfeer binnen een aantal seconden ongemakkelijk. Zelfs mijn vrienden maken er opmerkingen over. Uiteindelijk besluit ik dat het beter is om een dag eerder te vertrekken uit Wadi Rum. Ik wil mijn baas bellen, maar ik heb geen ontvangst. “Je kunt mijn telefoon wel gebruiken, buiten het kamp.” En dus stap ik met een onbehagelijk gevoel in de jeep en rijden we de duisternis tegemoet.
Ook zijn telefoon werkt niet. Zo nu en dan hoor ik mijn baas maar ze valt steeds weg. Uiteindelijk stuur ik haar een berichtje met de smoes dat ik geen WiFi heb (goh!) en dat ik daarom liever een dag eerder wil vertrekken. “Je kunt mijn telefoon voor WiFi gebruiken”, probeert hij nog, maar ik wuif zijn argument weg. Ik wil deze jongen niet in de problemen brengen; mensen kunnen er immers niets aan doen dat ze verliefd worden. Maar het wordt inmiddels te ongemakkelijk en ik wil hier niet nog langer blijven.
Vrouwelijke soloreizigers hebben het niet altijd gemakkelijk
De volgende ochtend sta ik vroeg op om de zonsopkomst te fotograferen. Rick besluit om mee te gaan en samen zien we hoe de wereld langzaamaan wakker wordt. De stilte is magisch. Het is fijn om zulke momenten met iemand te kunnen delen, zonder dat je daadwerkelijk hoeft uit te spreken hoe mooi ze zijn. Wanneer we teruglopen naar het kamp en ik mijn camera in de tent leg hoor ik Suleiman: “Waar ben je naartoe geweest? Heb je niet hier geslapen? Waar is Jessica?” Mijn vriend wordt er een beetje door overdonderd en antwoordt dat we samen de zonsopkomst hebben gefotografeerd. Ik loop naar buiten en Suleiman kijkt me onderzoekend aan. Ik probeer zijn blik te ontwijken en loop zo snel mogelijk naar het ontbijt zodat we daarna kunnen vertrekken. De ketting laat ik achter in de tent.
“Ik besefte tot nu toe – nu ik een paar dagen met jou op pad ben – niet dat vrouwen het best zwaar hebben als ze alleen reizen. Dat er best veel gekke mannen rondlopen en dat ze best intimiderend kunnen zijn. Dit is waar vrouwen dagelijks mee te maken hebben, nietwaar?”
Eerlijk gezegd ben ik verbaasd door de reactie van mijn vriend. Hebben mannen echt niet door dat dit iets is waar vrouwen regelmatig mee te maken hebben? Als vrouw alleen op reis ben je kwetsbaar. Veel kwetsbaarder dan een man die alleen reist. Door de jaren heen heb ik zó veel verhalen gehoord van vrouwen over seksuele intimidatie en ongemakkelijke situaties. Van het nafluiten en het roepen van ongepaste bijnamen tot verkrachtingen. Zelfs als een vrouw met niets op pad gaat kan ze iets kwijtraken: haar onschuld en haar waardigheid. Het vertrouwen in zichzelf en de mensheid.
* Namen in dit verhaal zijn aangepast.
Goed geschreven. Vele emoties passen de revue als ik dit lees. Van lachen om de humoristische manier van schrijven of hoe goed ik me dit voor me zie, tot kippenvel bij het besef hoe erg het eigenlijk is dat het voor vrouwen soms zo moeilijk / gevaarlijk is tot het gevoel van frustratie dat je perfect overbrengt. Sluit mooi aan bij het #metoo gebeuren van de laatste dagen. Nooit vraagt iemand ook: is het veilig voor een man alleen om hier te reizen? Hoewel het in Colombia zeker niet zo erg is als in sommige andere landen, krijg ik zelf ook zeer regelmatig te maken met ongewenste aandacht van mannen. Van vreemde geluidjes maken tot me naroepen met ‘blondje’ of ‘lekker’ tot verzoeken die ik hier niet zal herhalen. Ik probeer het altijd te negeren, maar echt: leuk is anders.
Ja het was inderdaad een emotionele achtbaan en jammer genoeg krijg ik van veel meiden te horen dat ze het herkennen. We hebben er dagelijks mee te maken, want het zit ook in de kleine dingen zoals nafluiten of bijnamen krijgen. En eigenlijk is het maf dat we het allemaal maar pikken en als ‘normaal’ zien. Een tijdje terug werd mijn zusje tijdens het uitgaan lastig gevallen door een paar gasten. Ik werd kwaad en besprong een van die gasten en vervolgens was IK degene die vreemd werd aangekeken om m’n gedrag… Dat is toch eigenlijk absurd?
Jammer dat je deze ervaringen hebt tijdens het reizen. Er lopen inderdaad een flink aantal mannen rond die verkeerde ideeën hebben. Gelukkig zijn we niet allemaal even gek. En heb je mannen als Rick die toch een positieve invloed kunnen hebben op je reis.
Jammer genoeg is dit niet iets waar vrouwen alleen mee te maken hebben op reis. Een andere man reageerde eerder ergens anders met de reactie “Het ligt er ook aan waar je naartoe gaat hè”. Maar ik kan ook genoeg voorbeelden geven van ongemakkelijke en ongepaste situaties dichter bij huis. Gelukkig heeft zo’n situatie inderdaad geen invloed hoe ik de rest van het land heb ervaren 😉
Wat een verhaal, Jessica! Ik kan me goed voorstellen hoe ongemakkelijk (understatement) dat moet zijn geweest. Goed dat je er aandacht aan besteed en fijn dat het niet helemaal uit de hand gelopen is en je toch ook nog van de mooie omgeving hebt kunnen genieten (je foto’s zijn trouwens waanzinnig mooi). Take care 🙂
Ja ik heb gelukkig vooral goede herinneringen aan het mooie Jordanië 🙂 En eerlijk gezegd had deze situatie zich in ieder ander land kunnen afspelen. Ik zat er al een tijdje over te twijfelen of ik het verhaal wel of niet moest delen, maar steeds meer mensen vroegen ernaar en vanwege alle online openbaringen van de afgelopen dagen met #metoo dacht ik dat het wel een goed moment was om het online te zetten.
Wat prachtig geschreven Jessica! Ik heb het helemaal gelezen en voel het helemaal. Wat moet het lastig geweest zijn! Het geeft zo’n ongemakkelijk en angstig gevoel. Ik ben blij dat het nog zo goed afliep (ik moest zelfs lachen om ‘En dus speelt hij zielige liefdesliedjes af via YouTube’), want er zijn ook mannen die heel boos worden en heel eng gedrag gaan vertonen als je ze afwijst, ook in Nederland.
Me too heb ik voor mijn familie niet geplaatst (ik wil mijn moeder niet laten schrikken), maar ik heb het helaas ook op reis meegemaakt. En dan het naarste scenario.
Hoe dan ook, je hebt er een mooi blog van gemaakt met overigens ook nog eens schitterende foto’s!
Haha ja toen ik het verhaal voor de eerste keer vertelde moesten andere mensen ook lachen om dat gedoe met de zielige liedjes, maar uiteindelijk reageerden de meeste mensen best geschokt. Zoals je zegt: mannen kunnen ook agressief reageren op afwijzingen. En het is eigenlijk vreemd dat alle vrouwen maar denken “ach, het hoort erbij.” Toen ik deze zomer met mijn zusje ging stappen werd ze lastig gevallen door een paar jongens. Ik viel een van die jongens aan omdat hij m’n zusje met rust moest laten (nadat ze al aangaf dat hij weg moest gaan) en vervolgens keek iedereen mij aan alsof ik gek was. Dat vond ik nog wel het vervelendste aan de hele situatie. Iedereen kijkt ernaar (zowel dronken mensen als de bodyguard in de deuropening), maar niemand doet iets. En helaas loopt het inderdaad soms te erg uit de hand.. Heel veel liefs vanuit Israël Denise! <3
Ja, dát: dat iedereen jóu dan aankijkt alsof jij gek bent. Zo herkenbaar! Wel goed van je dat je dat deed. Jammer dat het nodig is.
poehee, wat naar. Stel je voor dat hij je niet meer terug wilde brengen, dan zit je daar in de woestijn… We hebben allemaal wel eens met zoiets te maken gehad. Gelukkig heb ik zelf geen (al te) ernstige dingen meegemaakt, maar wel mannen die over de schreef gaan, zelfs soms bekenden… beetje jammer #understatement. Het is iets wat alleen reizen voor mij minder aantrekkelijk maakt. Ik hou heel erg van alleen wandelen, maar ik las net dat er op een pad waar ik veel kom weer een vrouw beroofd is. pfft, je zou er bijna geen zin meer in hebben om alleen op pad te gaan 🙁
Wel prachtige foto’s trouwens!
Ja die gedachte spookte een paar keer door m’n hoofd. Maar aangezien hij me zelfs de jeep liet besturen ging ik er uiteindelijk wel vanuit dat hij me fysiek niets zou aandoen (en dat ik anders mijn zelfverdedigingstechnieken moest laten zien haha). Alleen wandelen vind ik ook nog steeds een issue eerlijk gezegd. Niet alleen omdat het vervelend is als er iets met je gebeurt, maar ook omdat je vreemde types onderweg tegen kunt komen. Wat naar als je dat soort berichten leest, dan heb je inderdaad minder zin om zo’n wandeling te maken!
Ik reis regelmatig alleen maar moet eerlijk zeggen dat ik tot nu toe weinig van deze orde heb meegemaakt. Maar … ik ga meestal naar Westerse landen zoals Amerika of Patagonië. Voor ik naar Azië ging maakte ik me even zorgen maar tot nu toe loopt het prima. Al vraag ik me soms wel af of mannen die me ergens mee helpen dit zomaar doen of er bijbedoelingen mee hebben. Ik probeer er maar niet teveel bij na te denken en mijn gezonde verstand te gebruiken.
Overigens hoor ik het tegenovergestelde ook van mannen hier. Westerse mannen dan. Als ik naar een massagesalon ga, dan krijg ik wat ik vraag, namelijk een massage. Van veel mannen hoor ik dat er verwacht wordt dat ze meer willen. En dat ze continue aangesproken worden door vrouwen. Of ik het met een korreltje zou moet nemen? Geen idee!
In ieder geval is het goed dat je hierover schrijft. De #MeToo gaat natuurlijk al rond op internet, maar wat extra aandacht voor dit soort ongewenste toenaderingen kunnen zeker geen kwaad, zodat men zich realiseert dat wij als vrouwen daar niet op zitten te wachten…
Zelfs nooit in eigen land? Ik ging deze zomer een keer met mijn zusje stappen en nadat enkele jongens haar lastig vielen toen ze haar fiets ging ophalen vloog ik een van die jongens aan. Het stomste was nog wel dat iedereen (bewakers, dronken mensen op straat) MIJ vervolgens aankeek alsof ik gek was.
Ik heb de afgelopen jaren al best heftige verhalen van reizende dames gehoord en zelf heb ik ook al wat vervelende ervaringen gehad, dus ik denk dat het goed is dat er de afgelopen dagen veel aandacht voor is. Ik denk dat bijna alle vrouwen wel een voorbeeld van intimidatie/misbruik/ongemakkelijke situaties kan geven, maar het is vooral een signaal aan mannen dat ook zij er wat beter op kunnen letten en over het algemene gedrag van mannen kunnen nadenken. Sommige ‘onschuldige’ opmerkingen kunnen bij sommige meisjes voor heel wat trauma’s zorgen. Bedankt voor je uitgebreide reactie Anto! 🙂
Eigenlijk in Nederland vaker dan in het buitenland. Ik kan mezelf er normaal gesproken redelijk goed overheen zetten, maar inderdaad niet iedereen lukt dat even goed. En ja, mannen moeten beter opletten en eerder in actie komen, helemaal mee eens. En beter nadenken over de gevolgen van hun oogbaar ‘onschuldige’ acties. Bizar eigenlijk he, dat het in deze moderne wereld zo’n ontzettend probleem aan het worden is …
Maar het is eigenlijk al vreemd dat we ons er maar overheen moeten zetten, dat betekent dat we (zowel mannen als vrouwen) het eigenlijk oké vinden dat het gebeurt.. Ik sta inmiddels ook vrij sterk in m’n schoenen in dit soort situaties, maar ik weet bijvoorbeeld niet hoe de 18-jarige Jessica met deze situatie om was gegaan. Bizar inderdaad dat het in 2017 nog zo’n issue is!
Jeetje wat een verhaal Jessica! Het is inderdaad (helaas) altijd lastiger voor een vrouw alleen om te reizen. Je hebt het goed opgelost en je hebt je sterk gehouden, heel knap!
De foto’s zijn trouwens echt fantastisch.
Bedankt Gabriëlle! Ik ben inmiddels al redelijk wat gewend, dus ik krijg de laatste dagen inderdaad vaak te horen dat ik goed met deze situatie om ben gegaan. Maar ik weet bijvoorbeeld niet hoe ik hier een jaar of 6/7 mee om was gegaan. En het is idioot om te zien hoe veel verhalen er de afgelopen dagen online zijn verschenen van vrouwen.. Gelukkig zorgt het er niet voor dat vrouwen niet alleen maar alleen durven te reizen! 😉
Wat een verhaal. Ik denk dat elke alleenreizende vrouw dit in meer of mindere maten zal herkennen. Sommige mannen denken (in bepaalde delen van de wereld meer dan elders) dat ze alles kunnen maken en dat iedereen ze geweldig vindt.
Gelukkig is dit met een sisser afgelopen. Fijn dat je eerder weg kon en een vriend in kon seinen. Heeft je baas nog een gesprek met de gids aangeknoopt?
Ja jammer genoeg komt het overal ter wereld voor. Een man reageerde op Facebook met “Het ligt er ook maar net aan waar je naartoe gaat”, maar ik kan jammer genoeg ook voorbeelden noemen van dingen die zijn gebeurd in Nederland of andere Westerse landen. Gelukkig is dit verhaal inderdaad goed afgelopen! Ik heb naderhand wel aangegeven wat er is gebeurd, maar ik durf eerlijk gezegd niet te vragen wat er met de gids is gebeurd. Hij heeft me daarna nog een paar keer Whatsappberichten gestuurd maar die heb ik maar genegeerd. Ergens vind ik het ook rot als hij door mij zijn baan kwijt is, maar ik wil ook niet dat andere meiden in eenzelfde situatie terechtkomen.
Heftig Jessica! Goed dat je hier een blog over schrijft. Je hebt het mooi verwoord en soms betrapte ik mezelf erop dat ik even moest lachen. Lachen met een zucht wanneer meneer maar liefdesliedjes blijft afspelen. Jammer dat er mannen zijn die niet begrijpen dat als een vrouw, of man of kind, nee zegt het ook nee is. Ik kan hier met m’n verstand niet bij. Gelukkig kon je de hulp van een vriend inroepen en heb je er goed aan gedaan om eerder te vertrekken. Ik hoop dat deze ervaring niet je verblijf in het prachtige Jordanië overschaduwd en dat je kunt terugkijken op een fijne tijd.
Haha geloof me: toen ik mijn notities terug ging lezen om er een verhaal over te schrijven moest ik ook af en toe lachen. Gelukkig was het soms ook erg lachwekkend, dat maakt het hele verhaal ook iets luchtiger. En misschien ook dat ik iets sterker in m’n schoenen sta dan een jaar of 10 geleden. Jordanië was nog steeds fantastisch (binnenkort komen er nóg meer artikelen aan haha) en gelukkig heeft deze ervaring daar geen slechte invloed op gehad. 😉
Ai, dat is een heel vervelende situatie… Kan me goed voorstellen dat jij je heel ongemakkelijk hebt gevoeld en blij was dat er vrienden naar je toe kwamen!
Ja inderdaad! Waarschijnlijk was ik gewoon eerder weggegaan als ik daar niet voor werk was, maar dat maakte de situatie dus extra lastig. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen 🙂
Jeetje, wat een vervelende en ongemakkelijk situatie. Gelukkig is het goed afgelopen. Iedere alleenreizende vrouw krijgt helaas wel eens te maken met onprettige situaties, maar eerlijk gezegd heb ik die ervaringen meer in Nederland dan in het buitenland. Vorige week had ik in Kathmandu nog een rare snuiter achter mij aan. Vreemde gast was dat. Fijn dat je eerder weg kon en dat alles goed is afgelopen.
Ja inderdaad helemaal waar. Ik kreeg eerder op social media een reactie van een man die zei dat ik dan ook niet naar dat soort landen moet gaan als vrouw. Sowieso een ietwat vreemde reactie – waarom zou ik als vrouw niet alleen naar bepaalde landen mogen gaan omdat het dan maar m’n eigen schuld is als er iets met me gebeurt..? Maar ook omdat er genoeg erge dingen dicht bij huis gebeuren.
Dat is inderdaad een vreemde reactie. Als vrouw zijnde, moet je eigenlijk overal naar toe kunnen. Het heeft gewoon met respect te maken. In het uitgaansleven hebben vrouwen hier altijd mee te maken en zodra je duidelijk aangeeft dat je geen interesse hebt, krijg je nog vaak woorden met de letters K of H naar je hoofd gesmeten. Zodra de heren in kwestie zelf vader worden van een dochter, praten ze wel anders. Dan hebben ze het spontaan over kuisheidsgordels 😉
Ja erg hè? Gelukkig zijn niet álle mannen zo, maar tijdens het uitgaan zijn er inderdaad veel die ineens hun manieren kwijtraken. Al vind ik je vader-argument inderdaad wel erg treffend ;p
Jeetje, wat een verhaal, dat je af en toe wel luchtig laat overkomen dmv humor en dat is maar goed ook want daardoor moest ik af en toe lachen. Maar wat als het minder goed was afgelopen.. Brrrr. Het is zo verschrikkelijk jammer dat vrouwen hiermee te maken krijgen. Niet alleen op reis trouwens, ook in het dagelijkse leven. Heel goed dat je hebt besloten om dit verhaal te delen. Je foto’s zijn weer waanzinnig mooi trouwens <3
Wat een lieve reactie Stéphanie, bedankt 🙂 Je moet sommige dingen inderdaad met een beetje humor brengen (ik barstte zelf ter plekke ook bijna in lachen uit toen het ene na het andere zielige liedje werd afgespeeld), maar het is eigenlijk inderdaad een heel serieus onderwerp. Goed dat er de afgelopen tijd steeds meer aandacht aan is besteed!
Wat een heftig verhaal Jessica! En wat goed dat je dit deelt. Helaas gebeurt het overal, ook gewoon in Nederland. Stiekem moest ik af en toe ook even lachen om je verhaal, maar ben heel blij dat het goed is afgelopen. Gewoon heel naar dat we hier als vrouwen (ook in het dagelijks leven) mee te maken hebben.
Ja inderdaad! Sommige mensen gaven als reactie dat ik dan ook maar niet naar zulke landen moet gaan, maar het gebeurt jammer genoeg OVERAL. Ook thuis in Nederland. Goed dat er de afgelopen tijd meer aandacht aan is besteed 🙂
Wat een verhaal Jessica, heftig! Gelukkig kon je eerder weg gaan, dat moet een hele opluchting zijn geweest. In je eentje in de middle of nowhere zitten met die verliefde kerel lijkt me zeker geen pretje… Ik moest weer denken aan je verhaal met de jongen in Cuba, dat lijkt hier wel wat op. Pittig joh!
Haha ja ik weet niet waarom ik zulke vreemde mensen aan blijf trekken, ik zou er een boek over kunnen schrijven ;p