Hoe ik in een sloppenwijk in Colombia terechtkwam
Colombia is een van mijn favoriete landen die ik tot nu toe heb bezocht. Het Zuid-Amerikaanse land heeft zo veel prachtige plekken om te ontdekken. Van het kleurrijke dorp Guatapé naar het outdoor paradijs San Gil en van de bijzondere Tatacoa woestijn in het zuiden tot het Tayrona Nationaal Park in het noorden van het land.
Zelfs de hoofdstad Bogotá – een stad waar veel mensen negatief over zijn – vond ik verrassend leuk. In deze blog deel ik verschillende dingen die leuk zijn om te doen als je in Bogotá bent. Maar niet alles in Colombia is leuk. Deze keer deel ik mijn verhaal over de sloppenwijken in Bogotá. Tijdens mijn verblijf in Bogotá verbleef ik bij lieve blogvriendin Sabine. Ze heeft me zo onwijs veel informatie gegeven over de stad en Colombia dat het eigenlijk bijna niet mis kon gaan.
Ik wist precies waar ik wel en niet moest komen, welke wegen gevaarlijk of onveilig waren en natuurlijk wist ik al helemaal dat ik uit de buurt moest blijven van de sloppenwijken. Maar blijkbaar besloot Karma dat mijn reis door Colombia wel wat meer spanning mocht hebben.
Lees ook: kom in de Colombia stemming!
Als digital nomad kan ik werken waar ik maar wil met mijn laptop en Bogotá was verrassend leuk om tijdelijk als werkplek te beschouwen. Daarnaast was het gezellig om met blogger Sabine over onze passies reizen, bloggen en verhalen maken te praten. Na een paar dagen achter mijn laptop besluit ik om de bus naar het nabijgelegen Guatavita te nemen, een dorp ten noorden van Bogotá.
Met de bus zou het inclusief overstap ongeveer anderhalf uur reizen zijn. Vol goede moed vertrek ik rond 9 uur ’s ochtends richting de bushalte. Ik heb inmiddels door hoe het transport in Bogota in elkaar zit. En dat vind ik nog best knap van mezelf, want logica lijkt niet altijd te bestaan. Na enkele minuten arriveren er twee bussen. Mijn bus stopt vooraan.
Althans dat denk ik.
In die drie seconden dat ik met mijn ogen knipper besluit de andere bus blijkbaar om vooraan te gaan staan. De bus naar de sloppenwijken. De bus waar ik dus in stap – en ik heb geen idee.
De bus blijft een tijdje in de goede richting rijden. Ik houd Google Maps in de gaten. En dan slaat de bus ineens rechtsaf. Er gaat nog geen belletje rinkelen. Misschien is er weer een straat afgezet en moeten we een stukje omrijden? Maar dan klimt de bus alsmaar hoger de bergen in. De nette flets en grote winkelpanden makne plaats voor in elkaar gestorte huisjes met golfplaten als dak. Winkels met afgebladderde filmposters van zeker vijf jaar geleden. Lugubere types die over straat slenteren.
Ik weet inmiddels dat ik niet in de juiste bus zit, maar uitstappen lijkt me ook geen goede optie.
Lees ook: waarom naar Colombia gaan? Deze foto’s overtuigen je meteen!
Oké, wat nu?
Bij een van de laatste haltes stapt een oud vrouwtje uit de bus. Snel sprint ik erachteraan: ik blijf niet alleen in de bus zitten, wie weet op wat voor bushalte ik straks moet uitstappen. Deze straat oogt rustig en enigszins veilig. Al heb ik geen idee waar ik naartoe moet. Moet ik hier blijven en een bus terug nemen? Moet ik gaan lopen?
Verschrikt schrik ik op van het harde geblaf van een hond. Enkele seconden later hangt er een bulldog met zijn hoofd uit het nabijgelegen raam. In de winkel naast het huis kijkt een tandeloze man op en grijnst. Ik weet niet hoe ik deze grijns moet interpreteren; misschien probeert de man vriendelijk te zijn, misschien is het een welbekende buurtpsychopaat? Ik word er kriebelig van.
Ik steek de straat over en ga bij de bushalte staan. Snel terug naar het centrum. Naast me komen enkele studenten en moeders met jonge kinderen staan. Ik probeer te ontspannen. It’s all about attitude. Alhoewel het onmogelijk is om te doen alsof ik hier thuis hoor helpt de relaxte houding. Het helpt ook niet dat ik cameraspullen met een waarde van meer dan €2000 euro in mijn rugzak heb zitten. De mensen kijken me even nieuwsgierig aan, maar laten me met rust. Met een enkeling maak ik een kort praatje met de paar zinnen Spaans die ik versta.
In de sloppenwijk van Bogotá in Colombia
De ene na de andere bus schiet voorbij, maar elke buschauffeur vertelt me dat hij niet terug richting het centrum gaat. Na anderhalf uur is de bus met het juiste busnummer nog steeds niet voorbij gekomen. De moed zakt me in de schoenen. Schoenen waar beginnende slijtagegaten in verschijnen. Gelukkig, want de camera in mijn rugzak schreeuwt haast om gestolen te worden in deze wijk.
Wonder boven wonder stap ik uiteindelijk maar in een bus om me in ieder geval uit deze wijk te krijgen. Inmiddels is het laat in de middag en ik heb genoeg bussen gezien voor de dag. Guatavita kan wachten tot een andere dag. Wanneer Sabine en haar vriend ’s avonds thuiskomen valt hun mond open van verbazing als ik hen over mijn ‘avontuur’ vertel.
Off the beaten track? Nee!
Diezelfde avond plaatste ik een foto op Instagram. Met gevaar voor eigen leven (schrijvers hebben immers altijd een beetje gevoel voor drama) had ik namelijk een foto met mijn telefoon gemaakt in de sloppenwijk. “Amazing! Off the beaten track is always the best experiences”, is een van de eerste reacties die ik ontvang.
Really? Ik houd inderdaad van off the beaten track reizen, maar onbedoeld naar een sloppenwijk gaan is niet bepaald mijn idee van een leuk avontuur. Met de intentie om een sloppenwijk te bezoeken en ‘aapjes kijken’ trouwens ook niet, maar dat is een ander verhaal. Andere reacties schieten juist weer naar het andere uiterste: ik moet me niet aanstellen met dit verhaal, want ik ben uiteindelijk niet neergestoken of neergeschoten. Juist. Want alleen dan is het de moeite waard om een verhaal of ervaring te delen.
Ik heb me niet onveilig gevoeld in de sloppenwijk, maar fijn was anders. Het was met name door de behulpzame mensen op straat dat alles oké was. Hun vriendelijkheid had een kalmerende werking op me. Toch is het simpelweg gevaarlijk om op dat soort plekken rond te hangen. DIT IS NIET AVONTUURLIJK REIZEN.
Tips voor wanneer je in een sloppenwijk (of onveilige situatie) belandt
Met deze blog hoop ik te laten inzien dat iedereen per ongeluk in een gevaarlijke situatie kan belanden. Want ja: de sloppenwijken van Colombia zijn gevaarlijk. Je kunt vriendelijke mensen – zoals ik deed – tegenkomen, maar ook figuren met verkeerde bedoelingen. Ik ben er vrijwel zeker van dat ik meerdere mensen in deze sloppenwijk heb zien dealen en een aantal zwaaiden met een mes rond. Er was zelfs een man in een zijstraat met een geweer in zijn achterbroekzak. Mocht je dus per ongeluk ooit in een situatie zoals deze terechtkomen, dan heb ik hier enkele tips voor je.
1. Het helpt als je er zo onopvallend mogelijk uitziet.
Mix with the locals. Zorg ervoor dat je geen sieraden of dure horloges in het zicht hebt. Probeer in de grote steden met een lange broek te lopen, hoe warm het ook is. Het zorgt ervoor dat je minder snel opvalt. Bij mij hielp het waarschijnlijk dat ik die dag een t-shirt en schoenen met gaten aan had getrokken. Mijn bruine krullen verraden bovendien niet van een kilometer afstand dat ik een buitenlander ben.
2. Zorg dat jij je op de juiste plek bevindt.
Enkele straten voordat ik uit de bus stapte had ik het er misschien iets minder goed vanaf gebracht. Er liepen duistere types door die straat en het was chaotisch druk. In de nauwe straatjes stonden mensen in kleine kringen. Ik weet het (gelukkig) niet zeker, maar het zou me niets verbazen als ze drugs verkochten. Drugshandel is namelijk een veelvoorkomend probleem in de sloppenwijken van Colombia. Ik stapte uit bij een bushalte waar veel moeders met kinderen en studenten stonden. De straat was overzichtelijk en er waren enkele winkels in de buurt. Vermijd te allen tijde verlaten straten, dat zijn juist de plekken waar veel berovingen plaatsvinden.
3. Zodra je intuïtie zegt dat het ergens niet oké is, is dat waarschijnlijk ook zo.
Ga daar zo snel mogelijk weg. Pak de eerste de beste bus, ook al gaat deze niet naar de plek waar jij heen wilt. Je veiligheid is op dat moment het belangrijkste.
4. Hoewel het moeilijk is: probeer te ontspannen.
Gespannen toeristen zijn een gemakkelijk doelwit. Ga niet met een plattegrond als een kip zonder kop rondlopen maar vraag mensen op straat om informatie. En ga niet paranoia om je heen kijken, maar houd alles op een tactische manier in de gaten. Ga bij voorkeur tegen een muur staan, dan hoef je nog maar drie kanten in de gaten te houden. Zoals ik al zei: it’s all about attitude. Ik nam een houding aan alsof ik iedere dag op de bus in die sloppenwijk stond te wachten. Ik heb verhalen gehoord van mannen van twee bij twee meter die zijn beroofd in Zuid-Amerika. Je kunt er nog zo groot en sterk uitzien, maar als jouw houding verraadt dat je ontzettend nerveus bent hebben mensen met slechte bedoelingen dat zo door.
Bedankt voor het lezen van dit persoonlijke verhaal! Ik ben benieuwd of jullie ook wel eens in een onveilige situatie op reis zijn beland. Wat gebeurde er en wat deed je toen? Mocht je trouwens naar Colombia gaan, kijk dan ook eens bij de andere blogs over Colombia van Corners of the World.
Scary! Vooral dat je in je eentje op stap was zeg. Gelukkig ben je heelhuids ‘thuis’ gekomen. En die opmerking van iemand op Instagram, omg…. Soms word ik een beetje moe van het zinnetje ‘off the beaten track’. Als er geen zak te beleven is of het gevaarlijk is, vind ik dat niet de moeite waard om iets anders op te zoeken.
Nee hè, mijn mond viel ook open van verbazing! ;p En momenteel reis ik samen rond door Colombia, maar dat meisje gaat volgende week ook weer naar huis, dus dan moet ik weer even wennen aan het alleen reizen haha ;p Maar dat is stiekem ook wel leuk! 😉
Ik wist een beetje van dit verhaal. Maar niet de details over hoe het werkelijk voelde. Goed, dat je zo rustig bent gebleven en inderdaad de juiste keuze ( z.s.m. een bus terug) hebt gemaakt. In zo’n situatie is het niet handig om je nieuwsgierigheid de overhand te laten krijgen en eens rond te gaan snuffelen.
Je tips zijn hele goede voor diegene die het een keer overkomt.
Je weet toch dat het altijd goed met mij komt 😉 Maar inderdaad maar niet té nieuwsgierig zijn… ;p
Geweldig! Ik zit hier met een mega smile te lezen! Zelfs ik was geschrokken van je avontuurtje haha. Jimmy nog meer volgens mij. Die gekke Hollanders ook, moet ie gedacht hebben 😛 Trouwens, je bezoekje aan Soacha (waar je je nieuwe schoenen hebt gekocht) was ook niet bepaald de veiligste hahaha. Veel plezier nog meid! Ben benieuwd naar de rest van je verhalen!
Hahaha ik denk dat we de enigen zijn die zitten te lachen als we dit lezen :p Ja dat hoofd van Jimmy toen ik eerst vertelde over de sloppenwijk, vervolgens een paar dagen later over Soacha.. :’)
Oh wauw, gelukkig is alles gewoon normaal verlopen, maar lijkt me inderdaad wat eng op sommige momenten..
Ja blijkbaar heb ik stalen zenuwen of zo, want blijkbaar oogde ik heel relaxt.. :’) Maar een goed leermoment! Check-check-dubbelcheck altijd je busnummer!
Oh nee, dat is schrikken! Gelukkig is er niets gebeurd en kan je het nog navertellen!
Ja inderdaad! Ik heb namelijk ook nog genoeg mooie verhalen over Colombia te delen ;p
Whaaa! Wat een ervaring zeg! Dat het even niet in je op kwam om foto’s te maken snap ik volkomen.. Ik had m’n camera waarschijnlijk in mn onderbroek verstopt ofzo 😉 hahaha
Haha geniaal! Mijn fotocamera is die dag ook niet uit mijn tas geweest, de snelle foto die ik heb gemaakt was met mijn telefoon ;p
Wat een avontuur. Gelukkig ben je er heelhuids en mét camera weer uitgekomen. Weinig beeldmateriaal is je vergeven, ik vind het al heel wat dat je een foto hebt durven te maken. Ben heel benieuwd naar je andere avonturen in Colombia, zag al wel wat moois voorbij komen op Instagram.
Ja er komen nog veel mooie verhalen over Colombia aan! En de foto is met mijn telefoon gemaakt, mijn camera heeft die dag nooit het daglicht gezien.. :’)
Oh God this could have been me :’D. Ben ook wel eens verkeerd uitgestapt. En dan van die ‘aardige’ mannen die je wel even in hun auto willen brengen ‘want de straat is zo gevaarlijk’…. zo moeilijk in te schatten of mensen dan te vertrouwen zijn, dat ik toch altijd maar liever op mezelf vertrouw. En dan loop je daar…. ‘blend in’ gaat echt niet als Europeaan hahahaha. Maar gelukkig ben je er goed vanaf gekomen.
Haha ja ik ben al redelijk paranoia van mezelf, dus ik ga vaak al uit van slechte bedoelingen bij mensen als ze je aanspreken ;p Maar de mensen in Colombia hebben zo veel jaren zelf gevreesd voor hun leven dat ze heel voorzichtig zijn geworden en juist de buitenlanders willen helpen die naar hun prachtige land komen nu het weer een beetje veiliger is. Mensen letten vaak ook op je, op een goede manier dan 😉 In dus bus helpen ze je bijvoorbeeld bij de juiste halte uitstappen en in zo’n sloppenwijk proberen ze een beetje op je te letten. Ik denk dat ik me in een sloppenwijk in een ander land misschien weer heel anders had gevoeld. Ik denk dat je inderdaad SOWIESO opvalt als toerist, maar ik heb geluk met mijn donkere haren en ik probeer in de grote steden altijd lange mouwen en een lange broek aan te doen. Valt mijn witte huidje toch iets minder snel op haha 😛
Oops 🙂 Wist je dat ik altijd een speciaal paar kleren ed en camera meeneem in bepaalde landen omdat ik toch bepaalde dingen wil/moet doen? Maar goed, als uber noord europeaan eruitziende zal ik niet echt kunnen niet opvallen 🙂
Wat voor soort kleren bedoel je precies? Ik heb namelijk niet een speciaal setje kleren om in de gevaarlijke wijken van grote steden rond te lopen :p Nee, just kidding. Als Europeaan val je inderdaad sowieso op. Maar ik heb gemerkt dat bijvoorbeeld toeristen met korte broeken etc. sneller opvallen bij de lokale bevolking, worden vaker nagestaard en zo. Mensen met goede bedoelingen, maar dus ook met slechte ;p Je hebt trouwens al wel veel van de wereld gezien Chris, gaaf!
Wow spannend zeg. Gelukkig is alles goedgegaan. Ik had denk ik niet eens een foto met mn telefoon durven maken haha.
Haha nee toen ik mijn telefoon erbij pakte kwam er ook wel wat extra adrenaline door mijn lijf ;p Maar misschien dat er toch een soort van fotograaf-oergevoelens naar boven kwamen die de overhand namen :p
Spannend – nu je er zo op terug kijkt. Off the beaten path my ass zou ik zeggen, er is een grens tussen spannend en gevaarlijk, en zo te horen was jouw avontuur de laatste. Op zich ben ik zelf nooit zo bang aangelegd maar vorig jaar rond deze periode was ik voor de derde keer in Buenos Aires en ik werd toen van alle kanten gewaarschuwd, niks meenemen, vooral niet met je iPhone zwaaien, paspoort moest met de gids mee want anders konden we de volgende dag niet vliegen … het leek me allemaal erg overtrokken toen maar ik hoor helaas steeds meer negatieve verhalen, zonder dat ik in een sloppenwijk was.
Je verwoordt het geweldig! Er is inderdaad een grens tussen spannend en gevaarlijk. Ik ben ook niet bang aangelegd, maar ik zou op dit moment bijvoorbeeld NOOIT ‘off the beaten track’ gaan in Syrië. Ik zou er zelfs niet als oorlogsjournalist heen gaan, simpelweg omdat ik daar niet getraind genoeg voor ben (is ook een wereld en een vak apart). Mijn paspoort laat ik trouwens altijd in mijn accommodatie liggen en ik neem dan een kopie van mijn paspoort mee. In veel grote steden in Zuid-Amerika gelden eigenlijk dezelfde regels. Je moet goed weten waar je wel en niet moet komen, camera en telefoon nooit in het zicht houden, veel research van tevoren doen en extra extra goed opletten op je spullen en je veiligheid. Ik vind het heel anders reizen dan bijvoorbeeld in grote steden in Azië. Ik heb het gevoel dat ze zich daar meer richten op oplichting bij toeristen, terwijl het in Zuid-Amerika meer berovingen en problemen met geweld zijn.
Wow, wat een verhaal zeg, vond het zelfs nog spannend om te lezen! Gelukkig is het allemaal goed afgelopen. Die reactie ook op Instagram haha, sommige mensen snappen het gewoon niet. Achteraf is het gelukkig een goed verhaal, maar ik denk dat ik het in m’n broek gedaan had hehe.
Ja toen ik het schreef gierde er ook alweer wat adrenaline door mijn lijf! Maar ‘leuk’ dat mijn gevoelens in ieder geval goed zijn overgekomen haha ;p
Wat een verhaal zeg! Off the beaten track klinkt altijd leuk, maar is het natuurlijk niet in dit geval. Een gevaarlijke sloppenwijk in Colombia is gewoon geen geintje. Gelukkig dat je er goed vanaf bent gekomen en dat je rustig bent gebleven. Ik ben benieuwd naar de rest van je avonturen! Ook on the beaten track 😉
Ja ik vraag me ook nog steeds af hoe ik zo chill ben gebleven in zo’n situatie.. :’) Haha en er volgen binnenkort veel verhalen over Colombia, off & on the beaten track 😉
Heftig zeg! En ook als je die foto zo ziet, daar moet je inderdaad maar niet teveel met je camera lopen te shinen. Iedereen kan zo een wel goed gebruiken, al is het maar om weer wat lekker brood te kunnen kopen.
Ja precies! Hier in Colombia hebben ze een spreekwoord ‘je moet geen papaya geven’, wat eigenlijk inhoudt dat je niet te koop moet lopen met je spullen en je gezonde verstand moet gebruiken wat betreft spullen en veiligheid.
Ik zit net het blog van Sabine te lezen ( moet m nog uitlezen) en zag je link, ik was wel benieuwd wat er gebeurd was. Gelukkig is het goed afgelopen.
Ja inderdaad! Gelukkig waren de mensen in die buurt erg lief en behulpzaam. Want ik heb ook verhalen van andere reizigers in Colombia gehoord die minder goede ervaringen hadden..